Afleiding.
Concentratie.
Afleiding.
Concentratie.
Afleiding/afleiding/afleiding/afleiding.

Oké…ik geef het voor nu op.
Al komt opgeven niet in mijn woordenboek voor.

Wanneer ik wat voor mezelf wil doen…
Moet dat vaak in stilte.

Alleen stilte moet je niet zoeken of verwachten
in een huis met medebewoners.

Ik heb altijd veel bewondering voor mijn man.
Hij leest een boek op de bank terwijl de televisie aan staat
en de kinderen druk tegen elkaar praten.

Hoe kan hij in hemelsnaam een verhaal in stilte
lezen EN begrijpen?

Geen idee…

Ik lees meestal op bed.
Soms lees ik de hele pagina binnen 1 minuut uit.

Halverwege de 2e pagina kom ik erachter
dat ik niet het boek lees maar bedenk dat ik ..nog terug moet naar de winkel en dat de kinderen
de volgende dag gym hebben..
Constatering na een kwartier proberen;

~mijn hoofd zit te vol om er nog meer woorden bij te proppen~

Op zo’n moment leg ik het boek weg.
Vandaag niet meer.

Beneden lezen gaat hem helemaal niet worden.
Tuurlijk doe ik dat wel.
Maar dan een tijdschrift of receptenschrift van de supermarkt.

En wanneer ik dat doe…
Wordt ik in één keer SUPER interessant.
Iedereen gaat vragen stellen…

Ik hoor de televisie en de afwasmachine.
De kinderen willen weten wat we morgen eten en de hond wil eruit.
Mijn man vraagt waar iets ligt EN DAT LIGT AL HONDERD JAAR OP DEZELFDE PLAATS.

Pffff…

Het maakt mij niet uit waar ik ben.
Lezen is voor mij een uitdaging.
Wanneer het druk is in huis…in vragen…in geluiden…
Of als het druk is in mijn hoofd…

Ze zeggen altijd…een beetje afleiding is goed.
Ik zeg…zolang je er maar niet gek van wordt.

September is voor ons een echte feestmaand.
Iedere week hebben we wel een verjaardag of
is er een gigantisch festijn in onze stad.

Voor de feestjes in de stad heb je een keus.
Ga je wel? of ga je niet?

Maar voor feestjes in je naaste familie…

Van het weekend hadden we zo’n feest.
Mijn nicht werd 50 en vierde dit met een feestje op locatie.

Op Facebook kon je updates volgen en
zo kwam ik erachter dat er meer dan
100 man kwamen.

Slik…

Nou is het mijn familiekant die ik eigenlijk
nauwelijks zie.
Daarom vond ik de uitnodiging ontzettend lief en
geen haar op mijn hoofd die er dan aan denkt
om niet te gaan.

Maar goed…ik kijk er ook niet naar uit.

Het begint bij “wat moet ik aan?”
Want ja…als ze je niet elke dag zien…wil je er wel goed uitzien.

Dus…niets in mijn kast was goed.

Vele kledingstukken verder trek ik toch maar
de kleren aan, die ik als eerste had gepast.

Schoenen.

Tsja…ik heb een voorliefde voor schoenen.
Dus genoeg keus…alleen welke??

Alles was natuurlijk net niet goed genoeg.
Uiteindelijk sta ik buiten met mijn zwarte pumps.
Deze draag ik bijna iedere dag.

Ach ja…lekker vertrouwd in ieder geval.

Gaan!

We komen aan en lopen het feest terrein op.
We draaien de hoek om en…
Daar is iedereen!

Alle gezichten staan naar ons gericht.
Ze kijken en bekijken, alsof we een bezienswaardigheid zijn.

Waarschijnlijk omdat niemand ons kent ofzo…

Ik zoek bekende gezichten.

Daar zit een stuk familie in een kring, die niet meer groter kan.
Ik draai me om en zie verder geen bekende.

Fijn.

Ik graai in mijn tas.
Daar is mijn altijd aanwezige hulpmiddel.
Mijn mobiel.
Ik app mijn zus.

WIJ ZIJN ER AL…JIJ OOK BIJNA?

Wat ellendig voelde dit zeg…
Awkward…

Oké… genoeg gestunteld.

Actie!

Zoek de jarige.

Feliciteren en kado geven.

Plekje zoeken.

Stoelen vinden.

Geïnstalleerd.

Ja…en dan komen ze he.
Daar komt wat familie om even te buurten.

Daar is mijn zus.

Kinderen komen los en gaan alle kanten.
Ik ga ook maar eens op pad.

Hier en daar mijn gezicht laten zien.

En… het is weer zo voorbij.

Ze had het leuk georganiseerd.
Blij dat ik ben geweest en heel blij dat ik naar huis mag.

Ik ben een van die gelukkige mensen
die fietsend naar haar werk gaat.

Op één van die dagen begin ik vroeg.
Tussen zeven uur en half acht zit ik op de fiets.

Het is nu zomer en september laat zich in alles zien.

Die ochtend stap ik op mijn fiets en de zon
is aan het opkomen.
De lucht kleurt oranje en de zon laat zijn stralen
vallen door de bladeren.

Schaduw valt waar de zon niet kan komen.
Daar vind je de spinnenwebben en het dauw in het gras.

De wind waait zachtjes door de bomen en ik zie dat
een enkel blaadje al geel kleurt.

Ik snuif de heerlijke zacht frisse lucht door
mijn neus.

Op de weg is het stil.
Er is nog niemand.
Het lijkt alsof iedereen nog slaapt.

Een enkele verdwaalde auto rolt zachtjes voorbij.

De mooie september zon verlicht alles om me heen.
Hij fiets met me mee en ik geniet van
zijn zachte stralen.

Ik ruik de bakker die zijn brood bakt.
En zie zijn mensen die bijna klaar zijn.

Voor hun eindigt de werkdag.
Voor de meeste het begin van een werkdag.

Ik ben er, mijn reis is voorbij.
Opgeladen door al het moois wat ik zag.
En de rust om me heen.

Mijn werkdag begint.

Laatst zag ik een bordje tijdens het fietsen.

Deze… past precies zoals ik het zou zeggen
over zo’n ochtend als deze.

Je kent het vast wel, bezorgdheid.
Bezorgdheid is mijn zwakke kant.
Het verlamt me en houdt me verstikkend vast.
Ik kan er niets mee.
Mijn bezorgdheid heb ik over mijn kinderen.
Mijn dierbaarste bezit.
Geen controle over mogelijk, zeker niet wanneer ze ouder worden.

Van nature ben ik iemand die luchtig tegen alles aankijk.
Alles komt altijd goed.
Dat is een overtuiging en een heerlijke nuchterheid.

Maar die stomme bezorgdheid…
dat knaagt aan me als een muis aan een stuk kaas.

Vanochtend de huisarts gebeld voor mijn zoon.
Je komt dan in zo’n keuze menu en na
vijf minuten heen en weer toetsen,
stond ik in de juiste wachtrij.
Ze waren zojuist open, dus ik was snel aan de beurt.

Je vertelt je verhaal met daarin je vraag.
Ze gaan overleggen.
Ik word inmiddels zenuwachtiger.
Daar is ze weer.
Ze weten het niet en vraagt of ik na 11 uur wil terugbellen.
Ze gaan het voorleggen aan de arts.

Prima, geen probleem.
Liever dat ze er goed overleg over hebben.

Een minuut na 11 uur bel ik gelijk terug
(ik houd me altijd aan afspraken).
Nog steeds bezorgd natuurlijk en
heb mijn gedachten geprobeerd te verzetten.
De tijd gaat dan wat sneller…

Ik sta in je juiste wachtrij.

“Er zijn 12 wachtenden voor u”
hoor ik op het bandje.

Oké…dat is veel…toch wacht ik.

In een keer hoor ik, “u bent de eerst volgende aan de lijn”
Dat ging snel!

Zweet in mijn handpalmen… wat zullen ze zeggen?

“U wordt doorverbonden”

En… WEG…

De lijn is verbroken.

Grrrrrrrr rot bandjes!

Ik bel terug en hoor op het bandje:
“Door technische omstandigheden kunnen wij u nu niet te woord staan”

Tuurlijk! heb ik weer, is het eerste wat ik denk.

Maar goed… even later denk ik..
Ik heb niets in de hand, zelfs de telefoon niet.
Het heeft geen zin om je druk of bezorgd te maken.
Alles gaat zoals het gaat en je hebt (vaak) geen invloed.

Je kan er naar kijken als een rivier. Laat hem voorbij stromen.
En wanneer je erin gaat, blijf boven water.
Een rivier kan krachtig en verraderlijk zijn.
Wanneer je erin beland, probeer rustig te blijven,
anders ga je kopje onder in het zware water die je door weerstand zelf hebt veroorzaakt.

Pffff ik ben rustig en bel na een uur weer terug.
Ja…de technische storing is verholpen.

Ik krijg een mooi antwoord: “niets aan de hand en niets nodig”.

Toch is stiekem…dat het enigste wat ik vandaag wilde horen.