Elke dag kun je beginnen met een nieuwe frisse start. En zo zou het misschien ook moeten zijn. Maar hoe vaak zitten we vast in oude gewoonten en patronen, sleur en werk?

Meer dan dat je denkt.

Het moment van een nieuw begin kan voor iedereen anders zijn. Denk aan een nieuwe woning, het nieuwe jaar of in mijn geval, na de vakantie.

Ik heb tijd en afstand nodig voor het doorzetten van nieuwe ideeën.

En ik heb die tijd volledig genomen. Al maanden geleden voelde ik dat het tijd voor verandering was. Het (uit)broeden van nieuwe ideeën , de stip en het toelaten, heeft lang op zich gewacht.

De zomervakantie was voor mij het laatste broedseizoen.

Het broedseizoen was nodig om ideeën te doen ontstaan en te laten groeien tot ze groot genoeg waren om op zichzelf te staan. En dat ik er het volledige vertrouwen in had om het ook los te laten. Want bij alles wat ik bedacht ,zag ik alleen wat er mis kon gaan. Dit was voor mij een heel belangrijk aspect en een proces op zich.

Net als bij het uitkomen van een ei van de vogel, komt dit ei nu ook uit. Het begin van iets jongs, iets nieuws, is geboren.

Ik ben benieuwd naar het resultaat in alle volwassenheid.

Wat is werk? Ik kan de juiste definitie in het woordenboek opzoeken. Maar wat is werk voor mij?

En wanneer ik deze blog begin te schrijven, heb ik al een beetje spijt. Het zit behoorlijk verweven merk ik. Een stukje beladen, een beetje gewoonte en een vleugje verbinding.

Misschien omdat ik al heel lang voor dezelfde organisatie werk.

Ben ik er echt blij mee?

Diep in mijn hart niet…

Mijn werk zit verweven in mijn leven. Ik heb mijn leven om mijn werk heen gebouwd en heb het de hoofdrol gegeven. En het boek lijkt al geschreven. Maar het is niet mijn genre.

Tegelijkertijd geeft mijn werk mij zekerheid in het leven. Een fundament die stevig lijkt te staan. Het geeft veiligheid en vertrouwen.

Wat ik allemaal dan wel zou willen? Ik kan een heleboel verzinnen, en ook de mits en de maren.

Het zijn die fundamenten. Ik lijk ervan afhankelijk.

Ook heb ik geleerd om te houden van mijn vak. Heb het oprecht leuk met mijn collega’s en verzet bergen werk. Ik vind werken aan een resultaat heerlijk. Iets neerzetten. Iets waar je dan trots op kunt zijn. Het geeft dan toch (wat) voldoening.

Thuis houd ik mij bezig met wat mijn hart mij interesseert. Dit geeft voor mij een beetje een balans. Ik wil vooral mezelf zijn. Met al mijn brede interesses en nieuwsgierigheid naar het leven.

Ik heb dus nog wat te overdenken.

Het zijn uiteindelijk allemaal keuzes. Een fundament kan je ook met ander werk bouwen. Het zal een ander soort fundament zijn. Maar is dat erg?

Het blijft allemaal een keuze.

Het is koud voor de tijd van het jaar. Vanmorgen heb ik gesport en gewerkt. Ik krijg het maar niet warm, een warme douche heeft niet geholpen.

Mijn ogen zijn zwaar en prikken van vermoeidheid. De zon is verscholen achter de wolken en heeft geen zin om zich te laten zien.

Buiten gaat de wereld door. De bladeren van de bomen bewegen door de wind. Muggen dansen er doorheen. De vogels zijn op zoek naar eten en de auto’s rijden door de straat.

Hoe krijg ik mijn energie weer omhoog of ga ik toegeven?

Dat is voor mij nu de vraag. Want wanneer geef je toe of geef je dan, in dit geval, op? Ik zie mezelf al diep onder de dekens wegzakken.

Dat voelt niet oké.

Tijd voor een pauze.

En dat helpt.

Nadat ik heb geluncht en een rondje met de hond heb gelopen, heb ik weer zin. Zin om iets te doen of überhaupt te bewegen.

De zon is zelfs letterlijk weer gaan schijnen :- )

Het zal een combinatie geweest zijn, maar de afsluiter om buiten een rondje te lopen heeft mijn lichaam en geest goed gedaan.

Ik kan niet wachten om buiten een plant te potten die we gisteren hebben gekocht.

I can see clearly now the rain is gone. En de clouds are ook voorbij gedreven. In ieder geval zijn ze in beweging. En dat is goed.

Ik heb mezelf tijd gegeven. Ik hoef niet zoveel meer van mezelf. Even niet sporten, geen dieet, geen verplichte zaken. En heel veel rust.

‘S avonds na het douchen even niets. Vaak vind ik even een uurtje in bed liggen dan heerlijk. Soms even lezen of naar het plafond staren. Alles is goed en niet omdat ik het van mezelf moet.

Ik merk dat het mij helpt.

Ik word weer helder en kan mezelf weer horen en voelen. Ik voel zelfs hoe een ander zich voelt of de sfeer waar hij of zij in zit. Dit was lang geleden. Als je aan het doorrennen bent, kan je niet voelen. Je hebt daar gewoon geen tijd voor. Dit geldt ook voor verdriet. Dit hield mij niet gevangen, want je mag verdriet hebben. Het verdriet om het verlies van mijn moeder voelt nog steeds als een onbegrijpelijke gebeurtenis. Maar ik kan hem nu plaatsen in een denkbeeldig kistje. Het verdriet past erin en het deksel past ook. Ik kan hem openen, maar ook weer dichtdoen.

Ik kan nog niet zeggen dat dat goed voelt. Dat voelt nog raar om te zeggen. Maar het is oké.

Doordat ik mezelf een “time-out” heb gegeven ontstaan er gaten in het wolkendek. De zon mag af en toe weer schijnen en het wordt daardoor meer helder. Je kan dan meer. Meer aan, meer voelen en meer mens zijn.

Ik ben nog niet klaar. Het gaat nog even verder. Ik heb mijn “time-out” wel een houdbaarheidsdatum gegeven. Iets wat je te lang in stand houdt, is niet goed. Net als een pak melk overstuur kan gaan, kan dat bij dit ook.

Ik merk dat ik de laatste tijd niet echt mezelf meer ben. Ik heb moeite en strooi zout op elke slak die passeert. Niemand doet het goed en sta op scherp. Op iedereen heb ik wel wat aan te merken en de “bagger” stroomt als lava uit mijn mond.

unstoppable…

Zelf stoom ik over dat landschap en heb “nergens last van “. Ik zie ook alleen maar verdort land, dus wat zeuren ze nou? “Het is toch de waarheid”, zeg ik dan. Mijn arme partner leeft blijkbaar op een ander stukje land. Gelukkig nodigt hij mij nog steeds uit op dat andere stukje land.

Want eigenlijk ben ik gewoon verdrietig…

Onder al die boosheid zit verdriet. Het lukt gewoon even niet om daar goed naar te kijken. Ik stop het liever heel ver weg, want niemand zit daar op te wachten, denk ik dan. Boosheid kan je verbitteren en dat zou ik niet willen.

Lavaland is eeuwenoud en gecreëerd door verbitterde breinen. De gehele dag stromen eigenlijk gekwelde woorden uit de mond. Het enigste wat zo’n lavastroom met zich meebrengt is dood en verderf.

Maar lava maakt ook vruchtbaar. Zodra lava afkoelt is het de meest vruchtbare aarde die er is. En zo kan het ook met lavawoorden. Zodra je bent afgekoeld kan je pas nadenken. Als alle woorden die je ooit allemaal hebt ingehouden eruit gestroomd zijn, volgt een overdenking.

Die overdenking zijn de zaadjes die uitgroeien tot een nieuw gewas. Een nieuw landschap.

Je krijgt best vaak de kans om een nieuw landschap te creëren.

Ik kan mezelf bevinden in een land vol creaties. Vol met prachtige ideeën, nieuwe theorieën en ingevingen. Met mijn creatieve brein kneed ik het tot een land vol nieuwe mogelijkheden.

Maar in werkelijkheid creëer ik een “Fata Morgana”

Ik ben namelijk 1 van die mensen die af en toe een “schop onder de kont” moet hebben. Ik kan duizend plannen maken en er vervolgens niet 1 uitvoeren. Of overal aan beginnen en niets afmaken.

Ook zoiets…

Ik weet dat ik zou moeten zeggen: “Kies er 1”. Maar welke is dan het beste en welke is reëel?

En dat is gelijk het probleem…

Ik denk.

Mijn hersenen blokkeren de gehele energiestroom en uiteindelijk doe ik dan niets.

Creativiteit wordt begraven in een modder van zelfmedelijden. Het plakt en houdt me vast. Ik heb dan ook geen zin meer in een gevecht en eigenlijk geef ik een beetje op.

En dan lukt het nooit.

Soms laat ik mezelf toe om in die modder te blijven liggen. Het is soms ook bagger.

Maar nu geef ik mezelf een “schup onder mijn reet”. Keuzes maken horen bij het leven. En om iets “neer te zetten” heb je een doel nodig. Een stip op de horizon. Waar wil je naar toe.

En als je dat niet weet…

Dan kom je nergens.

Kwetsende woorden en houding kunnen een mens heel wat beschadigen. Soms hebben we niet in de gaten wat dat kan aanrichten. Sommigen zijn daar niet mee bezig en halen hun schouders ervoor op.

Anderen horen een echo en gaan twijfelen aan zichzelf.

Dat diepste gevoel over jezelf kan een lelijke overtuiging worden. Dit gevoel kan je in een diepe innerlijke put laten verdwijnen.

Onzichtbaar in de duisternis.

Totdat…

Een soortgelijke gebeurtenis weer plaatsvindt.

Het kan een echo veroorzaken. En die echo laat het gevoel weer herbeleven. De woorden die je zelfbeeld een deuk gaven of het gedrag in de ander waardoor jij denkt dat je niet mee telt.

Of…

Dat jouw mening niet belangrijk is en dat je het wegwuift met ‘dat je alles goed vindt’ EN DAAR OOK ECHT IN GELOOFT.

Die echo herkent al die momenten waarop je het al eerder had gehoord.

Het is de truuk om de echo te herkennen en het te zien als een test. Geloof je nog steeds in jezelf? Of laat je je meenemen in de galm?

Alles is een keuze.

Ook als je denkt dat je moet veranderen en harder moet worden. Want verharden is ook een keuze. Dit zou ver afstaan van wie jij bent. Jij kan juist het verschil maken. Gewoon door jezelf te zijn en te blijven.

Vervelende mensen zal je altijd hebben.

Ik moet vaak denken aan een zin in een verhaaltje uit een kinderprentboek. Het gaat over alles bezitten, geen waarde voor iets meer voelen of erom geven. Het zou een kookboek kunnen zijn, met maar 1 belangrijk ingrediënt des levens;

Een beetje aardig zijn, daar draait het leven om.

Jezelf niet vergeten. Bezig zijn met wat echt belangrijk is. Prioriteiten voor jezelf stellen.

Pff…

Iedereen kent dat vast wel.

Maar… Hoe doe je dat dan?

Als je die vraag aan duizend verschillende mensen zou stellen, zou je duizend verschillende antwoorden krijgen. En waarschijnlijk… zijn ze alle duizend goed. Het is gewoon voor iedereen anders. Maar de essentie is hetzelfde.

Zorg voor jezelf en jij mag er zijn. Het is je eigenwaarde.

Eigenwaarde is een grote paraplu waar ontzettend veel onder zit en jij houdt die “plu” vast. Je moet in staat zijn om die paraplu stevig vast te houden. In je leven kan het soms flink stormen.

Ook als je denkt dat je jezelf niet vergeet, zou je jezelf eens moeten afvragen of dat wel werkelijk zo is. Het zit vaak in verborgen hoekjes waar je niet had gekeken en ze geven je een onbehagelijk en uiteindelijk een uitgebluste gevoel. En dat is logisch want je hebt jezelf niet gegeven wat je echt nodig had. Je gaf prioriteiten aan minder belangrijke zaken.

Dus…

Jezelf verloochen is jezelf niet serieus nemen. Sta toe in wat jij nodig hebt. Jij bent belangrijk genoeg om voor jezelf te zorgen. Wees niet bang, je gaat nu niet “nee” zeggen tegen iedereen.

Je gaat ” nee” zeggen tegen alles wat voor jou niet goed is en “ja” tegen alles wat jou energie geeft, je oplaadt, je rust geeft en alles wat voor jou belangrijk is.

Als het leven je onderuit heeft gehaald, valt het niet mee om overeind te komen. Soms heb je geen zin of zie je het nut niet meer. Alles is tijdelijk, zo ook deze gevoelens.

Een ingrijpende gebeurtenis in je leven tekent je. Het beschadigd je en het laat je achter met schrammen of een diepe wond. Het is de kunst om die wond te verzorgen zodat het kan helen. Of dat het in ieder geval een kans krijgt om te helen.

Het plotselinge overlijden van mijn moeder heeft diepe wonden achtergelaten. Ze doen pijn en ik probeer ze schoon te houden. Ik probeer het niet onder een pleister weg te plakken, zo zou het alleen maar etteren. De wond is zichtbaar en het maakt mij kwetsbaar.

Het leven vraagt niet aan je of iets eerlijk is. Het leven leeft en vlamt als een kaars en een kaars raakt een keer op. Hij dooft.

Het regent al drie dagen en vandaag de hele dag. De herfst… Ik hield ervan.

Al die dagen zit het donker, de bewolking en de regen mij in de weg. Het voelt koud en kil.

We gaan de tijd in van het donker en het licht. De dagen worden korter en de nachten langer. Een kaars. Hij zorgt voor warmte en licht. En dat is ook wat je nodig hebt om te helen.

Warmte en licht. Warmte van je dierbaren en het licht zien in alles wat er nog wel is.

Ik zag er tegenop om deze blog te schrijven. Het is namelijk bijna niet te beschrijven wat verlies met je doet. Pijn in je hart en vol ongeloof. En dat is dan zachtjes uitgedrukt.

Mijn moeder is plotseling overleden. Ik heb het niet zien aankomen, net als alle anderen niet.

Mijn vader was gelukkig bij haar, ze was niet alleen. Dit is slechts de enigste schrale troost.

Drie dagen voor haar overlijden had ze haar 65e verjaardag mogen vieren. En een dag na mijn verjaardag is ze overleden.

Het was te vroeg en zonder afscheid. Dat doet pijn. Ik had haar nog zoveel willen vertellen.

Ik had de beste moeder van de wereld. Een schat aan liefde had zij in haar wezen. Een liefdevol hart voor ieder die dat nodig had en een moeder waarbij je altijd terecht kon. Ik wilde na haar overlijden alleen maar terug naar de tijd dat ik klein was. Dichtbij haar en veilig onder haar warme vleugels.

Verdriet en nog eens verdriet. Ongeloof en het niet kunnen geloven.

Een collega wijst mij op ” het leren leven in een andere realiteit” en dat is, voor mij, de juiste omschrijving. Het is een realiteit die voorheen nog niet bestond. Nu moet je verder zonder haar en dat is een nare gedachte en een nieuwe realiteit.

En dat doet pijn. Heel veel pijn.

Het zal tijd kosten om hieraan te geloven. Deze nieuwe realiteit te accepteren, want hij gaat niet meer weg. En daarna inderdaad, te leren leven in deze nieuwe realiteit.

Voor nu… ben ik nog niet zover. Het leven kan crue zijn en vraagt niet of iets eerlijk is of pijnlijk kan zijn. Het moeten missen doet ontzettend veel pijn.

Ik kan alleen maar hopen dat ze me ziet en op een of andere manier bij mij is.

Dan zou ik kunnen zeggen “Lieve mama, wat ben ik trots op jou. Wat deed je het goed. Dank je wel dat jij mijn mama mocht zijn. Ik hou zo ontzettend veel van jou”.