Vandaag de laatste dag van het jaar. Als ik terugkijk naar de afgelopen jaren is december echt een hectische maand. Zeker toen de kinderen nog op de lagere school zaten. Iedereen wilde wat van je.

Althans… Zo voelde dat op een gegeven moment. En natuurlijk was alles gezellig, maar het vergde ook bakken energie.

Dit jaar is het bij mij heel anders verlopen.

December was anders dan anders. Het was veel stiller en intenser. Het gemis rondom mijn moeder was groot. Vorig jaar was het nog zo vers en leefde ik in een roes. In deze maand had een collega haar moeder verloren die na een dankbare verzorging oud had mogen worden. Ze was dankbaar en erg verdrietig. Ik miste haar daardoor nog meer.

Een deprimerende wolk hield mij gevangen. Hij ontwikkelde af en toe in een regenbui (meestal wanneer ik wilde slapen). En bij het opstaan zei de wolk ook “goedemorgen”.

Op het werk was de werkdruk nog altijd hoog. Ik was toe aan vakantie. Ik riep nog thuis: “was ik maar een weekje ziek thuis op de bank”.

Nou… Dat heb ik geweten.

Dat resulteerde amper twee dagen later in pijn in mijn lies. Zo erg dat ik amper kon lopen. Zelfs een bezoek aan de huisarts en ziekenhuis kwam aan de pas. Gelukkig niets ernstigs.

Maar om een lang verhaal kort te maken… Ik zat een week met mijn laptop op de bank. Ik kon namelijk niets.

Afspraken moest ik afzeggen en etentjes gingen door andere omstandigheden al niet door.

Alsof het zo moest zijn. Op een of andere manier had ik dit wel even nodig. Afstand en rust. Reflecteren en rust. Rust had de hoofdrol en heelt vele wonden.

De kerstdagen zijn, misschien mede hierdoor, pijnvrij en gezellig verlopen. Ik heb genoten van mijn gezin en mijn directe familie.

Ik ben dankbaar en besef ontzettend wat ik heb.

Sinds het plotselinge overlijden van mijn moeder, eet mijn vader 1 dag in de week bij ons. Gezellig voor ons en een gezonde maaltijd voor hem. Het gemis is nog altijd heel groot. Het is dan fijn dat je zo’n goede band met elkaar hebt. Je bent heel zuinig op elkaar.

Gisteren zijn we bij mijn vader op bezoek geweest. Dit deden we op zondag vroeger behoorlijk vaak, zeker toen de kinderen nog klein waren. Mijn vader is al meer dan een week behoorlijk aan het hoesten en heeft er erg last van. Het ziet er koortsig uit.

Ik merk dat ik dat moeilijk vind om te zien. Er is immers nu niemand in huis meer die hem kan verzorgen. Het is anders als wij dat op afstand doen. Hij weet niet zo goed waar hij moet beginnen. Alle middeltjes die mijn moeder altijd had, hebben wij bij elkaar gezocht om hem te helpen. Een “hittepit” voor zijn stijve nek vindt hij gelukkig fijn. Hij laat zich helpen.

De kerst hebben we ook in zijn huis aangebracht. Hij vindt het niets om dit zelf te doen. Mijn moeder deed dat altijd. Ze maakte er behoorlijk veel werk van. Wat altijd heel gezellig was.

Ik mocht niet teveel doen en heb goed geluisterd. Hij moet er immers zelf naar kijken.

In de avond zijn we naar huis gegaan. De kerstlichtjes twinkelden in huis. De grote kerstboom heeft plaats gemaakt voor een kleine, maar de gezelligheid is merkbaar.

Het geeft mij rust om hem zo achter te laten.

Voordat ik ben gaan slapen heb ik nog wat oude filmpjes gekeken die mijn moeder ooit een keer had gefilmd. Deze had ik pas van mijn vader gehad en nog niet eerder gezien.

Wat zijn dat mooie herinneringen! En zo dierbaar.

Ik mis haar elke dag en op sommige dagen doet het pijn. Gisteren was het een dag dat het gemis ’s avonds een beetje teveel werd. Het liefste wil je je dierbaren voor altijd vasthouden terwijl je weet dat dat niet mogelijk is.

Herinneringen… Alleen die kun je vasthouden en voor altijd koesteren.

We zijn al weer in december! Ik denk dat het jaar, voor de meeste van ons, voorbij is gevlogen. En vandaag voelt het echt als “de donkere dagen” voor kerst. Het is zo donker buiten.

Ik kan niet anders dan daar in meebewegen.

Het heeft ook zeker wat. Kleine lampjes aan in huis, heerlijke (geur) kaarsjes en straks…

De kerstboom.

Vandaag zet ik veel “puntjes op de i”. Veel kleine klusjes heb ik te lang heb laten liggen. En ergens denk ik dan “waarom heb ik dit niet eerder gedaan”? Het is eigenlijk heerlijk om alles af te werken. Het geeft rust. Ik hoef er niet meer aan te denken en je kunt gelijk genieten van resultaat. Want het is af!

Donkere dagen hebben ook een andere kant. Ik ben me daar zeer van bewust. Ik trek me nog meer terug en kan daar (tegenwoordig) redelijk goed mee om gaan. Ik weet dat dat voor anderen zeker anders kan zijn.

Het kan letterlijk donker voelen. Je wordt op jezelf toegeworpen. Het donker zet niet erg aan tot energie en je gaat naar binnen keren. Binnen in je huis en naar binnen in jezelf. En dat kan confronterend zijn. In een mensenleven maak je behoorlijk wat mee.

Toch denk ik dat het goed is om naar binnen te keren in jezelf. Contact maken met jezelf en letterlijk even stil staan.

Soms duurt dat een dag en soms wat langer. Ik geef mezelf de ruimte en kies voor een interval. Dat klinkt raar alsof je het zelf voor het zeggen hebt. Maar eigenlijk wel een klein beetje.

Wanneer ik het nodig vind om even niks te doen omdat het gewoon niet lukt, dan geef ik mezelf die ruimte. Hoe lang dat duurt, weet je zelf het beste. Op een dag of de volgende dag wil ik verder. En raap ik mezelf bij elkaar hoe moeilijk dat soms ook is.

Ik kijk dan naar waar ik energie van krijg. Al is het dat kaarsje wat ik kan aansteken en kijken naar de vlam. Of naar buiten wandelen met de hond. Er is veel meer te bedenken dan wat je op dat moment zou denken.

Maar…

Straks gaan de kerstlichtjes aan.

En mag je je huis in een warme sfeer brengen. Wees lief voor jezelf en wees trots op het mooie mens die jij bent!

Ik neem je zoveel mogelijk mee in mijn leven. Om precies in woorden te vertellen wat je meemaakt is niet altijd makkelijk. Wat is belangrijk genoeg voor jou? En wat wil ik daarmee zeggen? Dat zijn vraagstukken van mijn hoofd en hierna volg ik mijn hart.

Ik heb gemerkt dat er echt een “knop” is omgezet medio januari. En dat voelt goed. Ik ben gaan doen wat ik leuk vind en heb dit aan zoveel mogelijk mensen verteld. Dat vond ik spannend er voor uitkomen wat ik allemaal leuk vind.

Want ja… Wat zouden anderen daarvan vinden?

Een waardeoordeel van iemand anders vond ik zo belangrijk dat ik mezelf “ondersneeuwde”. En dan zo diep zodat ik het zelf ook niet meer zag of…

Bleef liggen.

Ik heb gemerkt dat dat voorbij is en dat deze weg mij energie geeft.

Samen met mijn man zijn we begonnen met een webwinkel. Edelstenen & mineralen, orgonite en visual arts.

Wat kan ik daar mijn creativiteit in kwijt!

Ik stroom over van enthousiasme en mijn hart maakt sprongetjes van geluk. Zijn wie ik ben deed ik al een tijdje. Maar het uitdragen daarvan deed ik vaak stilletjes.

Soms moet je veranderen om jezelf te blijven.

Een goede energieverdeling is voor mij heel belangrijk en zitten zelfs in de kleinste dingen verborgen.

Mijn eigen “ik” wordt nog wel eens enthousiast over bepaalde zaken en dan neem ik voor lief hoe ik me daarna kan voelen.

Of…

Ik ben daar, op dat moment, gewoon niet mee bezig.

Gisteren was ik op mijn eerste “gender reveal party” van mijn nichtje. Het is hun eerste kindje en heb een speciale band met haar. Dus hartstikke leuk dat ze dit zo aanpakken. Ik kende alleen bijna niemand en het was ontzettend druk.

Dit wist ik van te voren en probeerde daar maar niet aan te denken. Totdat het tijd was om te gaan, blokte ik deze gedachten.

Op het feestje had ik het natuurlijk harstikke leuk. Dat is dan meestal zo. Meegevoerd door de gesprekken die ik had, de vrolijke en spannende energie die er hing, was mijn hart open voor het ontvangen.

Ik moest wat (vreugde) traantjes wegpinken op het moment van de BLAUWE confetti.

Dit zijn geluksmomenten voor de nieuwe aankomende ouders en wij mochten daar deelgenoot van zijn. Een bijzonder moment. In de auto op weg naar huis was het nog nagenieten.

Thuis aangekomen merk ik pas mijn vermoeidheid op. De overgang van het feestje naar de rustige thuisomgeving is merkbaar. Ik heb een ontzettende leuke middag gehad die, voor mij, compleet nieuw was.

Ik geef eraan toe en laat het er zijn. Ik hoef niets vanavond.

Over het algemeen lijken wij mensen best veel op elkaar. Natuurlijk hebben we onze verschillen en dat is maar goed ook.

Anders zou het een saaie boel zijn.

Op het werk kun je dat heel mooi zien. Het zijn allemaal verschillende mensen bij elkaar die samen moeten werken aan 1 geheel. De kunst is om elkaars krachten te erkennen en samen te werken aan het gemeenschappelijke doel. En dat klinkt makkelijker dan dat het in werkelijkheid is.

Er komt namelijk ontzettend veel meer bij kijken. We zijn namelijk ook mensen met een eigen leven, bagage, gevoel en een eigen ik.

Soms wordt het menselijke aspect vergeten.

En wanneer jij daar gevoelig voor bent, merk jij dat als eerste. Dat wil niet alleen maar zeggen dat jou iets wordt aangedaan of dat je benadeeld wordt. Het kan ook zijn dat jij dit ziet gebeuren bij een ander.

En niet iedereen wil of kan dit zien.

Ik kan niet zo goed tegen onrecht. Onrecht is ontzettend oneerlijk en geeft je een machteloos gevoel. Er komt veel woede en verdriet bij kijken. Het is kwetsend.

Ik hou er niet van om (ongevraagd) advies te geven hoe je hier het beste mee om zou moeten gaan. Dit is voor iedereen anders en situaties zijn niet hetzelfde.

Op de een of andere manier overkomt mij vaak dat ik het zie gebeuren. En wat het met de ander doet. Mensen vertellen dan vaak hun verhaal. Ik begrijp met heel mijn hart waar het vandaan komt. Het overkomt ze namelijk vaker. Soms is een luisterend oor voldoende. Dit is wat we vaak ook missen. Oren die willen luisteren naar jouw verhaal. Voor de erkenning wat zij voelen en om wie zij zijn.

Je creëert daarmee een stukje liefde op een pijnlijke plek.

Een mensenleven is hectisch en de ene levensfase is drukker dan de andere. Het is een kunst om je “lege” momenten niet te vol te maken met onnodige zaken. Tijd is een ervaring en de minuten in een uur zijn voor iedereen hetzelfde.

Ik heb altijd lijstjes :-O

Eigenlijk moet ik er een beetje om lachen. Spontaan kan ik ook zijn hoor. Maar ik wil het liever uit mijn hoofd, niet vergeten en toch gedaan hebben. Dus dit werkt.

Alleen…

Wat erop staat is eigenlijk wat er allemaal inderdaad “gedaan” moet worden. De honden was doen, naar de winkel, stoep vegen, ramen zemen etc. etc. Het is natuurlijk heerlijk om “af te strepen” wat gedaan is, maar eigenlijk is er dan geen tijd meer over voor mezelf.

En als er tijd is…

Dan ben ik moe. Want al mijn energie is al verbruikt. Ik heb dan totaal nergens meer zin in en spaar mijn krachten voor het koken van het avondeten.

Ik denk dat ik nog een leven lang mag oefenen hoe dat anders kan. En het kan!

Doseren.

Het is niet mijn sterkste kant. Want bij mij is het altijd “alles of niets” en het liefst gisteren.

Maar het helpt ontzettend.

Vandaag is mijn vrije dag en heb vanmorgen gefietst. Heerlijk in de zon, ook al was het fris. Op een bankje even wat geschreven en weer naar huis gefietst. De tijd was bij mij en was mijn beste vriend. Ik hoef niets vandaag. Deze tijd voor mezelf heeft mij goede energie gegeven en het houdt mijn hoofd opgeruimd.

Ik heb zin in de rest van de dag.

Less is more!

Deze week deelt een dierbaar iemand haar angst. Haar angst komt in de nacht zonder aankondiging. Het is een figuurlijk monster die haar bij de keel grijpt en haar angstig laat ontwaken.

De stress die daarna komt…is waardeloos.

Een leven zonder angst is, denk ik, onmogelijk. Het is ook goed dat we angstig kunnen worden. Zo zien we ook gevaren. En kunnen we handelen om onszelf te beschermen.

Maar angst kan ook op momenten opspelen terwijl het niet nodig is. Het kan je leven ook behoorlijk regeren.

Angst heeft in mijn leven een behoorlijke tijd geregeerd. Het leek alsof hij nooit zou aftreden, wat ik ook zou doen. Ik vocht tegen een emotie waarvan ik nooit zou kunnen winnen. Ik wilde dat mijn angsten niet echt waren en dat ze gewoon weg zouden gaan. Maar angst was hardnekkig en vertikte het om weg te gaan.

Hoe groot is de kans dat…

In mijn hoofd was 1% al ontzettend realistisch en dus echt! Het vrat me helemaal op.

In die periode heb ik veel over mijn angsten geleerd. Ik moest hem leren kennen en accepteren dat hij er was. Maar ook erkennen dat de angst realistisch kan zijn. Dit was ontzettend moeilijk. Angst had een grotere wereld in mijn wereld gecreëerd. Ik heb dit langzaam afgebroken. Vertrouwen had hierin een sleutelrol.

Mijn angsten blijven “latent” aanwezig. Maar zijn beheersbaar en wel door mij. Ik ken ze van binnen en van buiten. Af en toe komen ze naar buiten om te stoeien. Hierna moeten we weer gauw terug naar binnen.

Sterker worden dan je angst, doe je niet zomaar. Er is tijd voor nodig en die moet je nemen. Het zal altijd de moeite waard zijn.

Dit weekend zijn wij op een evenement geweest. Het was een openluchtmuseum, wat voornamelijk buiten was en deels in tenten. En we hadden geluk… Het was prachtig weer.

Het thema van dat evenement was precies wat ik te lang naast me neer had gelegd. Ik heb zo genoten van alles. Overal waar ik keek, elk tentje, elk kraampje en elk ambacht had mijn aandacht en mijn interesse.

Het was betoverend…

Mijn energie stroomde en stroomde.

Als een bedwelming werd ik meegenomen en kwam ik thuis in een sfeer waar ik niet uit wilde. Ik was los van het “gewone” leven waarin de keuzes die we gemaakt hebben niet altijd prettig zijn. We denken dat sommige dingen gewoon moeten omdat we het zo geleerd hebben of dat het van ons verwacht wordt.

Alleen…

Misschien kan dat toch een vleugje anders.

Thuis wil ik dit gevoel vast houden. Ik heb dat natuurlijk zelf in de hand en een eigen keuze daarin.

Het begint eigenlijk heel simpel; “Omring jezelf met spulletjes die jou, jou maken”. En zo is het met mensen ook. Omring jezelf met mensen die je energie geven. En kies gelijkgestemden. Doe waar je blij van wordt en geniet elke dag.

Je hoeft niet altijd het “roer om te gooien”.

Roeren in je eigen glas leidt ook tot beweging.

Ik loop op mijn vrije dag buiten in de zon. De teckel loopt vrolijk met mij mee. Voordat we kunnen oversteken, wachten we geduldig op een aantal auto’s. Het is een lesauto met twee auto’s erachter, die hem op de voet volgen. De eerste volgauto grijpt zijn kans en haalt op een hoge snelheid gehaast in. Ik sta verwondert naar het tafereel te kijken en kijk naar de tweede volgauto. Daarin zit een wat oudere dame en glimlacht hoofdschuddend naar mij en rijdt zachtjes verder achter de lesauto.

Hierna steek ik rustig over en glimlach in gedachten.

De lesauto was zich van geen kwaad bewust. Hij is gewoon aan het leren. De eerste volgauto was geërgerd, had haast en wilde er gewoon voorbij. De laatste auto was gevuld met een iemand, die zag wat er gebeurde, mijn verwondering, zijn ergernis en haar geduld.

Het was grappig om te zien, en zij maakte mij deelgenoot van dat moment. De rust en vriendelijkheid straalde uit haar auto.

Ik heb gemerkt dat ik mij ook meer kan overgeven aan het moment. Een andere fase van het leven zou ik het kunnen noemen.

Het voelt nog als nieuw en zoals nieuwe schoenen moet je dat inlopen. En daardoor valt het mij ook op. En door dit tafereel zet het mij aan het denken.

Want het is eigenlijk wel een zaligheid.

De vertraging. Minder haast, minder energieverlies.

En meer aandacht!

Zo kom je ook overal. En leef je meer in het moment.