September is voor ons een echte feestmaand.
Iedere week hebben we wel een verjaardag of
is er een gigantisch festijn in onze stad.

Voor de feestjes in de stad heb je een keus.
Ga je wel? of ga je niet?

Maar voor feestjes in je naaste familie…

Van het weekend hadden we zo’n feest.
Mijn nicht werd 50 en vierde dit met een feestje op locatie.

Op Facebook kon je updates volgen en
zo kwam ik erachter dat er meer dan
100 man kwamen.

Slik…

Nou is het mijn familiekant die ik eigenlijk
nauwelijks zie.
Daarom vond ik de uitnodiging ontzettend lief en
geen haar op mijn hoofd die er dan aan denkt
om niet te gaan.

Maar goed…ik kijk er ook niet naar uit.

Het begint bij “wat moet ik aan?”
Want ja…als ze je niet elke dag zien…wil je er wel goed uitzien.

Dus…niets in mijn kast was goed.

Vele kledingstukken verder trek ik toch maar
de kleren aan, die ik als eerste had gepast.

Schoenen.

Tsja…ik heb een voorliefde voor schoenen.
Dus genoeg keus…alleen welke??

Alles was natuurlijk net niet goed genoeg.
Uiteindelijk sta ik buiten met mijn zwarte pumps.
Deze draag ik bijna iedere dag.

Ach ja…lekker vertrouwd in ieder geval.

Gaan!

We komen aan en lopen het feest terrein op.
We draaien de hoek om en…
Daar is iedereen!

Alle gezichten staan naar ons gericht.
Ze kijken en bekijken, alsof we een bezienswaardigheid zijn.

Waarschijnlijk omdat niemand ons kent ofzo…

Ik zoek bekende gezichten.

Daar zit een stuk familie in een kring, die niet meer groter kan.
Ik draai me om en zie verder geen bekende.

Fijn.

Ik graai in mijn tas.
Daar is mijn altijd aanwezige hulpmiddel.
Mijn mobiel.
Ik app mijn zus.

WIJ ZIJN ER AL…JIJ OOK BIJNA?

Wat ellendig voelde dit zeg…
Awkward…

Oké… genoeg gestunteld.

Actie!

Zoek de jarige.

Feliciteren en kado geven.

Plekje zoeken.

Stoelen vinden.

Geïnstalleerd.

Ja…en dan komen ze he.
Daar komt wat familie om even te buurten.

Daar is mijn zus.

Kinderen komen los en gaan alle kanten.
Ik ga ook maar eens op pad.

Hier en daar mijn gezicht laten zien.

En… het is weer zo voorbij.

Ze had het leuk georganiseerd.
Blij dat ik ben geweest en heel blij dat ik naar huis mag.

Ik ben een van die gelukkige mensen
die fietsend naar haar werk gaat.

Op één van die dagen begin ik vroeg.
Tussen zeven uur en half acht zit ik op de fiets.

Het is nu zomer en september laat zich in alles zien.

Die ochtend stap ik op mijn fiets en de zon
is aan het opkomen.
De lucht kleurt oranje en de zon laat zijn stralen
vallen door de bladeren.

Schaduw valt waar de zon niet kan komen.
Daar vind je de spinnenwebben en het dauw in het gras.

De wind waait zachtjes door de bomen en ik zie dat
een enkel blaadje al geel kleurt.

Ik snuif de heerlijke zacht frisse lucht door
mijn neus.

Op de weg is het stil.
Er is nog niemand.
Het lijkt alsof iedereen nog slaapt.

Een enkele verdwaalde auto rolt zachtjes voorbij.

De mooie september zon verlicht alles om me heen.
Hij fiets met me mee en ik geniet van
zijn zachte stralen.

Ik ruik de bakker die zijn brood bakt.
En zie zijn mensen die bijna klaar zijn.

Voor hun eindigt de werkdag.
Voor de meeste het begin van een werkdag.

Ik ben er, mijn reis is voorbij.
Opgeladen door al het moois wat ik zag.
En de rust om me heen.

Mijn werkdag begint.

Laatst zag ik een bordje tijdens het fietsen.

Deze… past precies zoals ik het zou zeggen
over zo’n ochtend als deze.

Je kent het vast wel, bezorgdheid.
Bezorgdheid is mijn zwakke kant.
Het verlamt me en houdt me verstikkend vast.
Ik kan er niets mee.
Mijn bezorgdheid heb ik over mijn kinderen.
Mijn dierbaarste bezit.
Geen controle over mogelijk, zeker niet wanneer ze ouder worden.

Van nature ben ik iemand die luchtig tegen alles aankijk.
Alles komt altijd goed.
Dat is een overtuiging en een heerlijke nuchterheid.

Maar die stomme bezorgdheid…
dat knaagt aan me als een muis aan een stuk kaas.

Vanochtend de huisarts gebeld voor mijn zoon.
Je komt dan in zo’n keuze menu en na
vijf minuten heen en weer toetsen,
stond ik in de juiste wachtrij.
Ze waren zojuist open, dus ik was snel aan de beurt.

Je vertelt je verhaal met daarin je vraag.
Ze gaan overleggen.
Ik word inmiddels zenuwachtiger.
Daar is ze weer.
Ze weten het niet en vraagt of ik na 11 uur wil terugbellen.
Ze gaan het voorleggen aan de arts.

Prima, geen probleem.
Liever dat ze er goed overleg over hebben.

Een minuut na 11 uur bel ik gelijk terug
(ik houd me altijd aan afspraken).
Nog steeds bezorgd natuurlijk en
heb mijn gedachten geprobeerd te verzetten.
De tijd gaat dan wat sneller…

Ik sta in je juiste wachtrij.

“Er zijn 12 wachtenden voor u”
hoor ik op het bandje.

Oké…dat is veel…toch wacht ik.

In een keer hoor ik, “u bent de eerst volgende aan de lijn”
Dat ging snel!

Zweet in mijn handpalmen… wat zullen ze zeggen?

“U wordt doorverbonden”

En… WEG…

De lijn is verbroken.

Grrrrrrrr rot bandjes!

Ik bel terug en hoor op het bandje:
“Door technische omstandigheden kunnen wij u nu niet te woord staan”

Tuurlijk! heb ik weer, is het eerste wat ik denk.

Maar goed… even later denk ik..
Ik heb niets in de hand, zelfs de telefoon niet.
Het heeft geen zin om je druk of bezorgd te maken.
Alles gaat zoals het gaat en je hebt (vaak) geen invloed.

Je kan er naar kijken als een rivier. Laat hem voorbij stromen.
En wanneer je erin gaat, blijf boven water.
Een rivier kan krachtig en verraderlijk zijn.
Wanneer je erin beland, probeer rustig te blijven,
anders ga je kopje onder in het zware water die je door weerstand zelf hebt veroorzaakt.

Pffff ik ben rustig en bel na een uur weer terug.
Ja…de technische storing is verholpen.

Ik krijg een mooi antwoord: “niets aan de hand en niets nodig”.

Toch is stiekem…dat het enigste wat ik vandaag wilde horen.

Als kind vond ik het al lastig,
hoe vertel je een verhaal die niet te lang duurt.
Dat ging me niet gemakkelijk af,
zeker niet omdat ik niets wilde vergeten, alles wilde delen en een hoop bijzonder vond.

Wanneer je ouder wordt merk je dat je verhaal niet te lang kan zijn.
Mensen haken gewoon af.
Ze horen niet meer wat je nou werkelijk wil vertellen.
Hun gedachten gaan al snel naar iets anders.

Nu weet ik van mezelf dat ik een verteller in het detail ben.
Een groot verhaal is zo verteld.

Ik begin bij het begin en elke stap wordt haarfijn uitgelegd.
Wanneer ik vertel, begint er een film in mijn hoofd.
Die film vertelt het ..HELE.. verhaal met alle sferen en al over wat ik wil vertellen.

Mijn verhalen zijn dan ook vaak lang.
Ik maak gewoon een film!

Alleen…

~realiseer ik me soms te laat dat ik de enige toeschouwer ben~

Op zo’n moment stopt de film.

De enige toeschouwer verlaat de zaal.
Ik vertel mijn verhaal op hoofdlijnen, waar het om gaat en waar ik naartoe wil.

En ja…ik heb weer de aandacht.

Het schakel moment is het lastigste.
Het moment dat je de film wil vertellen en je merkt
dat de film saai is.
Dan realiseer ik me dat het teveel was en het een slechte B-film is geworden.

Ik bundel mijn verhaal en knijp het uit als een sinaasappel.
Ik heb de “Jus” verteld…zonder het vruchtvlees.

Eindelijk komt de aannemer…

Onze schuifpui aan de tuin wordt vervangen door klapdeuren.
We hebben er een tijdje op gewacht, maar nu is het zover.

Ik heb het dan ook goed geregeld, dat ik gewoon naar mijn werk kan en mijn man vrij heeft genomen.
Misschien zullen sommige mensen denken… wil je daar niet bij zijn dan?

Uhm..Nee…

Ik ga liever naar mijn werk zodat ik, geen puinhoop, gebagger of dingen zie die “mogelijk” verkeerd kunnen gaan.
Maar ook niet gesprekken hoef aan te knopen die nergens over gaan
en de hele dag moet vragen of ze echt niet nog meer te drinken willen.

Af en toe wordt ik door mijn man geappt zodat ik op de hoogte blijf hoe het gaat.

Want ja…ook al wil ik er niet bij zijn…ik wil wel weten hoe ALLES verloopt 😉

Einde werktijd.

Thuis aangekomen is de aannemer met zijn vrienden weer vertrokken.
Vind ik niet zo erg.

Hij heeft alles netjes achter gelaten alsof er niets gebeurd is.
De klapdeuren zijn super geworden.
Ik ben blij!

Mijn man vertelt dat hij over een uurtje ongeveer (precies wist hij niet) nog een kleine afwerking komt doen.
Oké… dat had ik niet verwacht.
Ik wil altijd precies iets weten en ongeveer…is voor mij een heel breed begrip.
Oké… laten gaan.

Daar is de aannemer.
Hij gaat gelijk aan de slag.

Deurbel.

Mijn ouders waren aan het fietsen en kwamen even een kijkje nemen.
Geen probleem.
Iedereen voorzien van drinken en een praatje hier en daar.

De kinderen zijn ook thuis en het huis is gevuld.
Mobile ringtones worden hier en daar getest.

Iedereen is weer weg.

Ik ben moe.
Kids douchen en ik in mijn joggingbroek.

Deurbel.

Mijn zus.
Komt wat brengen en ik voel dat ik eigenlijk wat te drinken moet aanbieden.
Maar ik ben op en vraag niets.
Mijn zus gaat na 5 minuten nietsvermoedend weg (had een afspraak).

Zo…
Nu op de bank.

Deurbel!!!

Oké… nu ben ik helemaal klaar.
Irritatie niveau is zo hoog als de Mount Everest.

Een pakketje.
Oh ja… we hadden iets besteld…
Fijn.

Nu hebben we alles gehad.
En de dag is voorbij.

Dit soort dagen vermijd ik liever.
Maar hoe meer je ze wilt vermijden, hoe heftiger ze als een boemerang aanvoelen.
Ik had er anders in kunnen staan.
Maar vandaag…lukte dat even niet.

Vanmorgen werd ik wakker en het was een stralende ochtend.
Ik ben vandaag vrij en de kinderen genieten van hun laatste week vakantie.
Ik doe het raam open en ruik de verse zomerlucht.

De kinderen zijn al uit de veren en gaan naar beneden.
Ze kunnen zichzelf al redden, dat is fijn.
Dat geeft mij de tijd om rustig wakker te worden.

Wanneer ik naar beneden ga ruik ik de broodrooster.
Ook hoor ik de televisie die altijd te hard staat, behalve wanneer je zelf wat wilt kijken of horen…
Ik negeer alle geluiden en ga recht op mijn doel af.

Mijn kopje staat al klaar en verwarm ik met heet water.
De keuze aan smaak is inmiddels beperkt geworden (en decafé), maar dat deert me niet.
Het geluid dat deze magische machine maakt, is inmiddels een hemels geluid geworden.

Hij is klaar.
En neem hem mee naar buiten.
Ik kies een lekker plekje en daar gaat ie.

Die eerste slok…
Die eerste smaak…rust…stilte…

Voor mij is het vloeibaar goud.
Vloeibaar goud, in mijn kopje.

Het is voor niemand leuk, regen in de zomer.
Vandaag is het de hele dag nat.
Het lijkt wel herfst.
De herfst kan ik tegenwoordig wel aan.
Heerlijk die regen en verkleurende vallende bladeren.
Maar als dit midden in augustus al gebeurd… dan is het even slikken.

Vandaag heb ik het anders aangepakt.
Mezelf en de kinderen in laarzen en een regenjas gehesen, hond gepakt en hup naar buiten.
We hebben (onherkenbaar) gewandeld in de regen en door diepe plassen gelopen.
Modder spetters uit een diepe plas in mijn gezicht gekregen…van mijn zoon
Het was stil en niemand waagde zich in dit zomerweer.
Lekker rustig.
De diep groene kleuren van planten en het gras worden door de regen duidelijker en nog mooier.
Bomen lijken voller te worden.
Alles lijkt even stil te staan.

De enige die vandaag nat werd was de hond.
Maar die geeft er niet om.. die heeft net zo hard mee gelopen in de plassen en genoten van alle nieuwe luchtjes op het groene gras.