Uit verveling of nieuwsgierigheid wil ik nog wel eens thuis mijn werkmail openen.
Zeker na een weekend of als er veel ontwikkelingen zijn.

De laatste vijf maanden zijn er te veel ontwikkelingen geweest die niet altijd fijn waren.
Er moesten vaak concessies gemaakt worden en snelle beslissingen genomen worden.
Met de nadruk op snel…

Ook met steeds minder mensen moet je je “kunstje” doen.
Dat geeft logisch meer stress en verandering is vaak lastig.
Zeker voor iemand die van rust en regelmaat houdt.

Wat bezielt je, dat je in hemelsnaam in je vrije tijd…je werkmail te openen?…

Geen idee…

Vandaag was het zo’n dag.

Tijdens het ontbijt had ik de tijd en open ik de werkmail op mijn telefoon.

~handig zo’n mobiel die altijd dicht in de buurt ligt~

Niet dus.

Ik lees hoe vol mijn postbus zit.
Ik lees hoeveel overleggen er in mijn strakke agenda gepropt worden.
Ik lees dat we anders te werk gaan i.p.v. we in een 2 uur durende vergadering hadden afgesproken.
Ik lees en verbaas me…
Ik lees en ik denk…

En het gaat een eigen leven leiden.

De onduidelijkheid die is gerezen, roepen vragen op.
Er ontstaat een wervelwind in mijn hoofd.
Hij neemt me mee.

Hij slingert mij al wervelend door alles wat we beleven en langs alle collega’s die wat vinden.
Mijn heldere verstand is vertroebeld door de wervelwind.

Hij houdt me krachtig vast en laat me niet los.

Helder nadenken is even niet mogelijk en hoe sneller ik het wil loslaten, hoe krachtiger hij wordt.

Na veel verzet besluit om mee te draaien in de wind.
Ik voel dat al die gedachten er gewoon zijn en dat ik blijkbaar best wel een hoop vind.

De wind wordt rustiger.

Ik maak een besluit.
Wanneer ik op mijn werk kom, vertel ik wat ik vind.
Verder kan ik er nu niets mee. Ik ben thuis en niet op mijn werk.

Deze conclusie voelt goed.
Dingen moeten bij mij altijd landen.
In een wervelwind kan ik niets zien.

En mijn werkmail thuis openen…is een keuze.
Het gevolg hoeft niet hetzelfde te zijn.

Maar de consequentie aanvaard ik… door mijn mail te openen.

Midden in de nacht word ik wakker.
De wind raast door de bomen en blaast met al zijn kracht om zich heen.
Het giert om het huis.
De regen mag zelfs niet recht naar beneden vallen en slaat hard met vlagen tegen de ramen.

Hij maakt veel kabaal alsof hij veel te doen heeft in een korte tijd.

Ik kruip dieper onder mijn warme dekens en luisterend val ik in een diepe slaap.

De volgende ochtend zie ik dat de vele bladeren, die nog aan de bomen zaten, zich hebben laten vangen
door de wind.
Alles ligt bedolven onder een gele deken van bladeren.
De wind heeft er nog steeds niet genoeg van en blaast fel van zich af.

Ik trek mijn warme jas aan en zoek een dikke sjaal. Ik kijk mijn hond aan en hij sprint overeind.
Laarzen aan en mijn haren los.

Op naar buiten.

De wind blaast door mijn haar en drukt met grote smakken in mijn gezicht.
Ik hoor zijn gebulder door de bomen en slaat uiteindelijk neer op de grond.
Ik schuif mijn laarzen door het dikke bladerendek en schop het omhoog alsof ik weer 5 jaar oud ben.
Mijn hond volgt de bladeren die de wind weer mee neemt en af en toe raakt ze uit balans door de felle wind.

De herfstwind was hard nodig om de bladeren van de bomen te blazen.
Het is bijna december, tijd om het oude blad los te laten en te rusten.
Terug naar de wortels zodat ze in het voorjaar weer kunnen stralen.

Binnen zet ik een grote mok thee.
Ook mensen mogen rusten met de donkere dagen.

En ik bedenk me…

Dat we net als bomen terug kunnen naar onze wortels.
En het oude van ons af te schudden.
Om stil te worden…
Om te rusten…
Om vervolgens weer opnieuw te bloeien in het voorjaar.

Ik hou van schilderen.
Of het nou op een muur is of op een doek…
Ik vind het allemaal leuk.

Het fijnste is wanneer je de tijd hebt. Dat is eigenlijk wel zo prettig.
Wanneer ik schilder, is mijn hoofd leeg.
Ik zie hoe de verf iets mooier maakt.
Ik voel hoe de verf uit mijn kwast gedrukt wordt. Bij elke streek maak je iets. Hoe het eruit ziet, maakt niet uit. Wanneer je je gevoel volgt, wordt het altijd iets.

Als ik op een doek schilder, doe ik dat graag abstract. Ik kan mijn gevoel daarin laten gaan en alles wat ik neerzet op het doek is goed. Het hoeft niet mooi te zijn, er zit gevoel in en daar gaat het mij om.

Mijn man had mij gevraagd een schilderij te maken voor in de woonkamer. Een Spaanse danseres om precies te zijn. Nou wijkt dat heel erg af met wat ik meestal schilder. Dus er kwam een ietsiepietsie onzekerheid over me heen.

Nou…
Oké… ik was erg onzeker over het mogelijke resultaat.

Het had even tijd nodig.
Maar na het juiste plaatje uitgezocht te hebben, ben ik begonnen.

Eerst de achtergrond en lekker in mijn abstracte vorm.
Een paar dagen later de Spaanse dame opgetekend en dat viel me niet tegen.
Zo benieuwd naar het resultaat, dat ik de dag erna de tekening heb geschilderd.

En ik moet zeggen…
Ik blijf er naar kijken…

Of het mooi is?

Mijn man vindt het mooi en het hangt aan de muur in de woonkamer.

Ik was onzeker, maar ik blijf kijken en mezelf verwonderen.

Heb ik dat gemaakt?

Ja…
Ik heb blijkbaar mezelf verbaasd.

En elke dag laat die dame op het doek mij herinneren dat er altijd meer mogelijk is, dan je zelf denkt.

Op mijn werk zijn ze alles aan het veranderen.  Alles maar dan ook alles is en wordt anders. Ik heb alleen dezelfde collega’s nog.               
En zelfs daar komt een verschuiving in.

Mensen moeten uit hun patroon, uit hun vastigheid. Alles wat al jaren hetzelfde en vertrouwd was, wordt in een woeste zee gestort.

Zo kan het voor veel mensen voelen, zeker als je er al  jaren werkt.

Ze hadden het al gezegd…we ondergaan een grootse verandering, een  reorganisatie.                                                                                                               
Een draak werd losgelaten en sommige hebben hem van dichtbij meegemaakt.                                                                                                                           
De angst zat er bij velen in. Want wat zou er gebeuren?

Als er een draak zou rondcirkelen…heb je niets onder controle.

Je zou de paniek horen en voelen. Nobele ridders zouden de draak willen bestrijden. Maar een draak doet wat hij wilt.

En dat heeft hij gedaan.

Hij heeft alles platgebrand…

Hij heeft gedaan wat nodig was.                                                                          
Want van alleen totale verwoesting, kan je iets totaal nieuws maken.

De wederopbouw is in volle gang.                                                             
Mensen worden zekerder. Alles krijgt vorm en hun nieuwe plekken zijn klaar.

Ik hou niet zo van verandering, maar hier kon ik niet omheen.

Het heeft mij geholpen om mezelf af te sluiten van alles wat de veranderingen inhield.                                                                                              
Niet mee te gaan in de gevoelens van anderen en concentreren op hoe ik het vind.

Ik heb alles op me af laten komen en meegevaren in de boot over de zee.                                                                                                                                      
Hierdoor bleef ik uit de diepte en hield ik de draak op afstand.

Door deze afstand zag ik de draak en wat zijn bedoeling was.  Hij was nodig om tot een nieuw iets te komen en het oude definitief achter ons te laten.

We zijn lekker met zijn tweeën vrij en samen een dagje op pad.
Vandaag gaan we edelstenen inkopen.
Nadat we de kinderen op school hebben gebracht, gaan we met de auto naar Baarn.
Wat een mooie groene omgeving!
Ik vind het een beetje spannend. Je mag daar alleen maar komen
met een bewijs van inschrijving van de Kamer van Koophandel, laat ik die nou net hebben 😉
Wat voor mensen zouden daar zijn?
Er is maar 1 manier om daar achter te komen en dat is…naar binnen gaan.

Mijn man doet de deur open en ik stap naar binnen.
Voordat ik wat kan zien, voel ik alle energieën van alle edelstenen.
En er ligt heel wat!

Wat een mooie stenen en wat een mooie kwaliteit.
Je kan merken dat alles met liefde is geselecteerd. Het straalt er vanaf!
De eigenaars zijn vriendelijk en gaan op in de energie van de stenen.
De sfeer is heerlijk zacht en rustig.
Ik begeef me als een kind in een speelgoedwinkel.

~Het is zoveel en alles is mooi~

Gelukkig had ik een boodschappenlijstje…

Oké… ik heb wel ietsjes meer gekocht dan wat de bedoeling was 😉

We gaan verder en we komen zeker weer terug.

In de auto praten we enthousiast over alles wat we hebben gezien.

We rijden langs de begraafplaats van mijn schoonvader.
En besluiten omdat we zo dichtbij zijn even langs te gaan.

We lopen over de begraafplaats, het is in een bos.
De rust die daar voelbaar is, voelt stil.
Hier en daar voel je veel verdriet en ik loop stil verder.

Bij het graf ligt alles er mooi bij. Dat blijft fijn om te zien.
Andere gesprekken hebben we op de terugweg en we blijven in die sfeer.

We gaan nog even lunchen en onderweg hebben we wat gevonden.
Het is een lunchroom waar we wel eens geweest zijn, maar het
is nu verbouwd.

We nemen plaats en bestellen wat te eten en drinken.
Ik kijk om me heen en hoor de zakelijke gesprekken.

Het is opvallend hoeveel zakenlunches hier gaande zijn.

De sfeer is ontspannen maar je merkt dat “maskers” op
de gezichten van mensen aanwezig zijn.

Ik sluit me af en richt me op mijn man.
Ik richt me op mijn heerlijke muntthee met honing.
en op mijn overheerlijke broodje.

Samen praten we over de dag die voorbij is gevlogen.
Alles wat we gezien hebben en waar we nu weer zijn.

Ik heb genoten.

Maar het is nu tijd om te gaan.

We gaan de kinderen van school halen en krijgen spelende vriendjes ook mee.
Ik moet even schakelen in deze sfeer, het normale leven gaat weer door.

Het verbaasd me hoe snel je kan schakelen en ik me mee laat voeren
in deze sfeer.
Het is de sfeer van thuis, waar structuur en tijd nodig zijn.

Dieren heb ik altijd van jongs af aan geweldig gevonden.
Ook nu loopt er een hond in mijn huis te tippelen en kwispelen.
Buiten staan de konijnen van de kinderen en geniet ik
van alle vogels in mijn gras.
Insecten vindt ik wat minder… maar zelfs die zet ik liever
buiten in plaats van dat ze te “pletten”.
Ze voelen immers ook.

Vanochtend bracht ik lopend de kinderen naar school.

Op de terugweg denk ik aan mijn kopje koffie.
Lekker in de tuin.
Heerlijke stilte.

De herfstzon schijnt door de bomen en
ik zie dat de mensen hard in hun tuin hebben gewerkt.

De kliko’s staan voor de huizen.
Bomvol met hun snoeiwerk.

Ik loop verder en hoor de vuilniswagen.

Oja…ik mag wel opschieten, mijn kliko
moet ook nog naar de straat.

Opeens valt mijn oog op een slak.
Hij zit bovenop een kliko.
Ik hoor de vuilniswagen dichterbij komen…
Ver zal de slak niet meer komen.

In mijn hoofd gaat het snel.
Als ik hem laat zitten, wordt ie “geplet”.
Als ik hem eraf haal…heeft ie geluk.

Ik twijfel geen moment en pak de slak eraf.

De vuilniswagen draait de straat in en begint met legen.

Ik neem hem mee en zet hem onderweg in de struiken,
onder een blad.
Hier zullen de vogels hem ook niet snel zien.

Tja…

Wanneer ik wegloop, moet ik zelf ook even glimlachen.

Ik kon hem gewoon niet laten zitten.
Dan had ik hem maar niet moeten zien.

Winkelen doe ik graag, als het maar niet te lang is.
Er komt veel op je af en bewuste en onbewuste signalen neem je waar.

Bij regenachtig weer kan je goed vissen.
Misschien dat een verkoper er ook zo over denkt op
een regenachtige dag…

Gisteren zijn we een dagje wezen shoppen in een grote stad.
Het was een regenachtige dag en we waren bewapend met
paraplu’s.

We kwamen als eerste in een TV winkel, mijn man voelt zich als
een vis in het water.
Hij vindt alles mooi en zou alles willen kopen.

Een goede verkoper zou geen goede verkoper zijn wanneer hij
dat niet zou opmerken…en gooit een “vislijntje” uit.
Mijn man knabbelt aan het aas en het gesprek is begonnen.

Gelukkig zijn er bankjes… net als bij een echte visvijver.

Na, voor mij een eindeloos gesprek, is mijn man uitgeknabbelt en
hapt niet in het aas. De verkoper haalt zijn vislijn in
en we bedanken hem voor zijn uitleg.

We lopen een vitamine winkel binnen. We zoeken een bepaalde
vitamine en mijn man vraagt aan de verkoopster of ze het hebben.
De verkoopster is duidelijk gecharmeerd van mijn man en probeert
hem te helpen uit alle macht.
Ik kijk naar het tafereel maar deze dame is te lief om
haar visnet uit te gooien.

Mijn man blijkbaar niets opgemerkt, want buiten heeft hij
het over de volgende winkel.

Je zou toch denken dat een man dat wel zou opmerken.

Een drogist. Daar moeten ze het wel hebben.
De verkoopster heeft het!
Welk merk vraagt ze.
Ik zoek een druppelvorm en die heeft ze niet.

Wij denken…

En op dat moment gooit ze haar vangnet uit.
“Je kan ook deze pakken, is nog beter”
Nee dankje.
“Je kan ook een pipetje kopen en het eruit halen”
Niet handig.
“Je kan het ook overgieten”

Ik besluit om door de mazen van het visnet heen te zwemmen.
Ik trek mijn man mee.
Ze verkopen niet wat ik zoek, een alternatief wil ik niet.

Laatste winkel.
Parfum.
Pffff wanneer je de winkel binnen loopt, wordt je bedwelmd
door de parfum.
Het felle licht schijnt in je ogen.
Bij de deur staan vier dames.
Twee aan elke kant.

Een van de twee dames maakt contact en zegt gedag op een gemeende manier.
De andere kijkt je aan alsof er iets raars voorbij komt.
Oké…

Mijn zoon zegt “ik wacht buiten met die stank” prima, ik snap het.

Na een aantal flesjes geroken te hebben weet mijn man welke hij
wilt kopen.
Na het afrekenen lopen we naar buiten.

Ik zie hoe de andere twee dames de mensen bekijken die
de winkel uitlopen.
Als een reiger die graag op een vis wil prikken.
Nog steeds op dezelfde plek en niet bewogen.

Deze dames hadden geen zin in al die vissen.
Geen zin om hun lijn of visnet uit te gooien.

Ik besluit mijn vangnet met kleine mazen uit te gooien.

Zullen we een taartje eten?

Ik hoor een volmondige… JA!

Je moet natuurlijk wel het goede aas aan je hengel of
in je vangnet stoppen;-)

De kids zijn logeren.
Dit betekent voor ons, tijd voor elkaar.
Heel belangrijk om tijd samen door te brengen.
Dat hoef ik niemand uit te leggen.

We plannen leuke dingen, zoals een etentje.
Verder wilden we nu iets anders doen.
Iets wat we nog nooit hadden gedaan.

Naar het museum.

Ik hou van schilderkunst en waar kan je
veel schilderkunst uit de geschiedenis zien…
In het Rijksmuseum.

Ik was nieuwsgierig en het voelde immens groot.
Een logische route hadden we niet bedacht.
We wisten wel wat we wilden zien.

Alles wat ik zie met mijn ogen en mooi vindt, wil ik met mijn handen voelen.

Het is geen tic, maar gewoon een ervaring die ik wil voelen
om hetgeen beter te begrijpen.

~maar dat kan je maar beter niet doen daar~

Simpelweg…verboden.

Ik loop altijd overal makkelijk op mijn hakschoenen.
Natuurlijk had ik ze nu ook gewoon aan.
In de eerste zaal met kunst…had ik daar gelijk al spijt van.

Overal door het hele museum lag een houten parketvloer.
Je hoorde me overal lopen… en het galmde door alle de ruimten.
Ongemerkt door de menigte lopen ging gewoon niet.

hmmm….

Vandaar dat ik overal sportschoenen zag?

Die waren waarschijnlijk vaker geweest.
Of goed voorbereid.

Verder was de kunst prachtig.
De nachtwacht gezien, het melkmeisje en nog zoveel meer.

Maar toen…
In een bepaalde ruimte wilde ik weg.
Kreeg het benauwd, terwijl het niet druk was.
Er lagen veel voorwerpen en meubels uit de oudheid.
Ik dacht dat het aan mij lag en hield me rustig.

Een paar ruimtes verder…
Ik bleef maar voelen en het voelde veel.

Tot we samen 1 bepaalde ruimte tegelijk binnen gingen.
We liepen samen door de deur.

En bonk…

Alsof je je hoofd stootte tegen een muur die je niet zag.
Zo zag het er ook waarschijnlijk uit.
Want ik zag mijn man ook terug deinzen.

Er was natuurlijk geen onzichtbare muur,
maar een zwaar beladen atmosfeer.

Hij drukte behoorlijk.

Mijn man ervaarde hetzelfde.
In ieder geval fijn dat hij dat ook voelde.

Ik kijk om me heen en zie portretten van mensen.
Verder zien ik grote speren en kleine kanonnen.

Het is een kamer die gaat over de slavenhandel.
De attributen die er zijn, zijn gebruikt tegen slaven.
In de afbeeldingen zie je veel geweld en verdriet.

Deze sfeer was duidelijk nog aanwezig en was
niet afkomstig van de mensen die er liepen.

Het was de energie en sfeer van de spullen.
In deze kamer lag een geschiedenis vol van pijn en verdriet.
Dit was een akelig gevoel.

Elk attribuut uit het museum heeft een geschiedenis.
Een hele oude geschiedenis met vaak een diepe betekenis.

Wanneer je dit voelt, krijgt het nog meer betekenis.
Het kan overweldigend zijn, zeker wanneer het geen fijne geschiedenis is.

Gisteren was het zo’n dag die ik liever over had gedaan.
Het begon al vroeg op de ochtend.
Ik kwam op voor mijn kind.
En viel de pestkop in de rede.
Nooit mee bemoeid omdat hij zelf moet groeien.
Maar gisteren stond ik erbij en nam het voor hem op.

En daarna gebeurde het.
Normen en waarden gierden om me heen.
Onmacht en gevoelens die er niet mochten zijn.

Dit was de conceptie van iets wat ging groeien.

Want ik ging denken.

Door het denken werd het groot.
Het kreeg aandacht.
Het kreeg een vorm en het was nou net niet de vorm
die ik wilde…

~Het monster is geboren~

Het monster liep met me mee.
Ging mee naar mijn werk.
Zat aan mijn bureau.
Deed de boodschappen en ging koken.

Hij achtervolgde mij overal en
zat me de hele dag in de weg.

Ik liet aan niemand merken dat ik een monster had.
Ik probeerde hem te verstoppen.
Bang dat ze het monster zagen en mij niet meer.

Uiteindelijk ga ik s’avonds toch maar praten over mijn dag.
Over de ervaring die ik heb gehad die dag.

Ik laat mijn monster zien.

Hij is inmiddels super groot en staat op scherp.
Maar ook kwetsbaar en bang.

Het monster is een mij…
Een mij die dichtgeklapt is.
Een mij die niets mocht zeggen of vinden.
Een mij die ook rechten had.
Een mij die gelijk had.
Een mij die gehoord wil worden.
Een mij die gezien mag worden.

Zodra ik denk dat ik iets niet mag of niet goed ben…
Dan creëer ik…

Mijn eigen monster.

Afleiding.
Concentratie.
Afleiding.
Concentratie.
Afleiding/afleiding/afleiding/afleiding.

Oké…ik geef het voor nu op.
Al komt opgeven niet in mijn woordenboek voor.

Wanneer ik wat voor mezelf wil doen…
Moet dat vaak in stilte.

Alleen stilte moet je niet zoeken of verwachten
in een huis met medebewoners.

Ik heb altijd veel bewondering voor mijn man.
Hij leest een boek op de bank terwijl de televisie aan staat
en de kinderen druk tegen elkaar praten.

Hoe kan hij in hemelsnaam een verhaal in stilte
lezen EN begrijpen?

Geen idee…

Ik lees meestal op bed.
Soms lees ik de hele pagina binnen 1 minuut uit.

Halverwege de 2e pagina kom ik erachter
dat ik niet het boek lees maar bedenk dat ik ..nog terug moet naar de winkel en dat de kinderen
de volgende dag gym hebben..
Constatering na een kwartier proberen;

~mijn hoofd zit te vol om er nog meer woorden bij te proppen~

Op zo’n moment leg ik het boek weg.
Vandaag niet meer.

Beneden lezen gaat hem helemaal niet worden.
Tuurlijk doe ik dat wel.
Maar dan een tijdschrift of receptenschrift van de supermarkt.

En wanneer ik dat doe…
Wordt ik in één keer SUPER interessant.
Iedereen gaat vragen stellen…

Ik hoor de televisie en de afwasmachine.
De kinderen willen weten wat we morgen eten en de hond wil eruit.
Mijn man vraagt waar iets ligt EN DAT LIGT AL HONDERD JAAR OP DEZELFDE PLAATS.

Pffff…

Het maakt mij niet uit waar ik ben.
Lezen is voor mij een uitdaging.
Wanneer het druk is in huis…in vragen…in geluiden…
Of als het druk is in mijn hoofd…

Ze zeggen altijd…een beetje afleiding is goed.
Ik zeg…zolang je er maar niet gek van wordt.