Veel mensen leven een gejaagd leven.
We moeten dit en we moeten dat.
En gisteren moesten we eigenlijk dit en volgende week dat.

Zucht…

Waarschijnlijk is dit voor velen herkenbaar.
Meestal leggen we dat onszelf op en soms een beetje door buitenaf.

Hoe dan ook…
Het levert stress op en je leeft niet meer in het hier en nu.
Je gaat dus voorbij aan…

Jezelf!

Vandaag hebben we beiden een dagje vrij.
We besluiten lekker een dagje weg te gaan.

In plaats van de drukte op te zoeken, heb ik behoefte aan rust.
En mijn man gelukkig ook 😉

We gaan een dagje naar een welness.

Binnen is het stil.
Het is een doordeweekse dag en er zijn maar weinig mensen.
Heerlijk die rust.

Ik dobber in het water en kijk naar de lucht.
Met mijn oren onder water en gezicht naar boven kijk ik naar de bomen.
De wind laat alles dansen en vogels vliegen voorbij.
Ik hoor niets.
Alleen het ruisen van het water.
Ik zie niets.
Alleen de wolken die voorbij drijven.

Ik kan wel uren blijven dobberen.
En heb daar echt lang gelegen.

Tijd lijkt stil te staan.

Ik zou hier voor nu… wel eeuwig willen blijven.

Maar de klok maakt me weer realistisch.
Het is alweer tijd om te gaan.

Dit soort dagen doe ik te weinig.
Zo voelt het althans.

Het gevoel van dobberen zit nog in mijn lichaam.
Al zitten we weer in de auto en zijn we onderweg naar huis.

Thuis aangekomen heeft de dag niet stil gestaan.
De dagelijkse dingen mogen weer worden opgepakt.

Mijn lichaam heeft geen zin en wil eigenlijk verder dobberen.
Hij heeft de rust ervaren.
En vond het wel lekker.
Even niets.
Echt helemaal niets.

Winkelen met kinderen.
Ik denk niet dat veel mensen dat een leuke combinatie vinden.
Zowel voor de volwassenen als voor de kinderen.

Maar soms is het gewoon nodig.

Tijdens het winkelen denk je dan…
🙁

Maar je kinderen waarschijnlijk ook…

En anders vertellen ze je het wel.
Wel honderd keer ofzo…

De kinderen hadden nieuwe kleren nodig.
En gewoon iets meenemen, dat gaat niet meer.
Dus we moesten naar de stad.

Mijn moeder ging ook mee.
Gezellig en weer eens wat anders.

Alleen… wanneer ik winkel, doe ik dat niet uren.
Ik hou dat zelf niet vol en mijn kinderen al helemaal niet.
En nog een noot…
Mijn moeder vindt winkelen geweldig.

Mijn zoon was al gauw klaar. In de eerste de beste winkel was daar alles wat hij nodig had.
Daarna op pad voor dochter.
We hadden zelf ook het een en ander nodig (al waren dat maar drie winkels).

Na een lunchmoment  was het eigenlijk al klaar.
Ik merkte dat de drukte vervelend werd en was moe.
Mijn dochter had duidelijk ook geen zin meer.

De buitenlucht, de warmte in de winkels, alle gezichten die voorbij liepen, waren genoeg.
Ik raapte mezelf bij elkaar en we kwamen bij haar winkel.
Hier zouden we gaan slagen.

Ik loop de winkel binnen en de muziek staat voluit.
Echt…veel te hard gewoon.

Ik kijk naar mijn dochter die nog buiten staat.
En wenk haar naar binnen.

Ze kijkt omhoog naar waar de muziek vandaan komt en knijpt met haar gezicht.
Ik zie dat de muziek ongewenste prikkelingen geven.

We zien gelukkig gelijk leuke kleren en ik moet haar overhalen om het te passen.
Ze duikt in een hokje en zegt dat ze geen zin heeft.
Mijn moeder wil graag dat ze uit het hokje komt, maar ze wil niet.

Ik snap het.

Ik duik bij haar in het hokje en kijk haar aan.
Ze barst in huilen uit.

Het is teveel.

We hebben nog 1 ding gepast en gelijk betaald.

Terwijl anderen misschien nog langer hadden willen blijven was het voor ons echt klaar.
Te lang geweest.
En hop naar huis.

In de auto zit ik naast haar.
Ik ben kapot.
Hoe zou zij zich dan voelen.

Mijn moeder wil een lekker praatje houden en mijn dochter alleen maar stilte.
Tranen glibberen voorzichtig over haar wangen.

Ik vraag mijn dochter haar muziek op zetten,
haar oortjes in te doen,
haar ogen dicht te doen.
En alleen te luisteren naar haar muziek.
Nu is ze in haar eigen omgeving, afgesloten van alles en iedereen.

Ze wordt rustig.
En ik begrijp haar.
Het valt soms ook niet mee.

Je kent het wel…
Multitasken.

Ze zeggen altijd dat vrouwen twee dingen tegelijk kunnen.
En alles tegelijk ofzo…

Ik vind het eigenlijk een heel vervelend woord.

Je zal ze vast hebben…vrouwen, maar ook mannen die meerdere dingen tegelijk kunnen.

Mij… lukt dat niet.
Is dat erg?…

Nee.

Vroeger kon ik het wel.
Of misschien dacht ik dat ik het kon.
Ik deed alles tegelijk. Ging als een wervelstorm door de dag heen.

Wat had ik eraan?
Dat alles af was aan het einde van de dag.
Was ik blij?

Nee.

In ruil daarvoor kreeg ik; gejaagdheid, irritatie, moeheid, hartkloppingen.
Kortom…
Alleen maar ellende.
De dag leek als elke andere dag.
Ik deed eigenlijk niets meer met aandacht.

Wanneer je het niet door hebt, zou je doorgaan.
Doorgaan tot je lijf aangeeft…niet meer.

Ik heb nog een plek waar het lastig is om niet te multitasken.
Het wordt min of meer van je verwacht.

En dat is op mijn werk.

Wanneer ik op mijn werk ben, kan ik nooit iets ongestoord afronden.
Ik moet mijn aandacht erbij houden en uitpluizen hoe iets in elkaar steekt.

Op dat soort momenten gaat de telefoon (honderd keer).
Hierna moet ik schakelen en mijn concentratie weer opzoeken.

Ik hoor een collega.
En vraagt me mee te denken in haar probleem.

Daarna ga ik mijn concentratie weer zoeken.

Ondertussen krijg ik pop-ups met “briljante” ideeën en oplossingen.
Voor zover het briljant is, want ik was ergens anders mee bezig.

Oké… focus.

De andere collega roep de oplossing van zijn probleem en wil dat graag even delen.

Weer telefoon.

Mijn concentratie is gevlogen.
Ik kan hem niet meer vangen.
En misschien wil ik dat ook wel niet.
Hij is de grote ruimte in gegaan en zonder mijn toestemming.

Zucht…

Ik zoek een rustig plekje.
En ik probeer het opnieuw.
Concentratie heeft mij weer gevonden.
Of…ik hem.

Binnen een korte tijd is het dan eindelijk af.

Eigenlijk gaat 1 ding tegelijk sneller dan 5 dingen tegelijk.

Thuis doe ik alles 1 voor 1.
Ik kan het niet meer vergeten.

En wanneer mijn wil, die behoorlijk aanwezig kan zijn, het toch probeert.
Merk ik aan mijn lichaam dat het niet goed is.

Ik neem afstand en maak af waar ik mee bezig ben.
Hierdoor is er aandacht voor hetgeen waar ik mee bezig ben.

Wat krijg ik er voor terug?
Ik zie meer.
Ik voel meer.
En heb rust.

Afgelopen week heeft de regen plaatsgemaakt voor sneeuw.
Nu weten en voelen we pas dat het echt winter is.

En ik denk niet wij alleen…

Sloten zijn bevroren en grote plassen vriezen dicht.
De sneeuw bedekt alles onder een stille deken.
De takken van de bomen zijn allen wit en bevroren door de kou.
Vogels moeten hard werken om eten te zoeken.
En de vissen verlagen hun hartslag en teren op hun voorraad.

Alles lijkt stil te staan.

De sneeuw dempt alle geluiden.
Hierdoor lijkt alles trager te gaan.
En dus ook rustiger.

Het roept een stilte bij mij op en die voel en hoor ik in mijn hele lijf.
Het liefst trek ik gelijk mijn boots aan en ga ik naar buiten met de hond erop uit.

Helaas moet ik die dag naar mijn werk en begin ik die dag al glibberend op de fiets.
Ik breng de kinderen naar school en zie hoe blij alle kinderen zijn.
Sleeën, boots, sneeuwballen, handschoenen en mutsen komen voorbij.

De kinderen zijn op school en ik glibber verder naar mijn werk.

Ik realiseer me…
dat ik de verkeerde schoenen aan heb met dit weer.

Onderweg flitsen er wat frustraties voorbij.
Automobilisten lijkten te zijn vergeten dat pekel door hun banden opzij en omhoog spat.

En wanneer jij daar nou net fiets…
Is dat niet zo prettig 🙁

Mijn schoenen en voeten zijn nat wanneer ik aankom op mijn werk.
Toch vind ik het knap dat mijn fiets mij overeind heeft gehouden.
En ik hem heb begeleid door de sneeuw.
We hebben in ieder geval knap samengewerkt!

Na een dag te hebben gewerkt mag ik naar huis.
Ik hoef nergens meer naartoe.

Thuis gooi ik mijn werktas in de hoek.
Ik kijk de hond aan.
We begrijpen elkaar gelijk.

Boots aan.
Riem mee.
Hond mee.
Naar buiten!
Naar de stilte die overal is.
Naar de sneeuw die alles mooi maakt en alles vertraagt.

Voor de een is het simpel, voor de ander wat lastiger.
Keuzes maken.
Het ligt er natuurlijk wel aan… WAT voor keuze.

Als ik een keuze maak is dat vaak weloverwogen.
Zeker grotere keuzes krijgen volop aandacht.
Het wegen op de weegschaal is dan een hele klus.
Ik zou elk grammetje erop willen leggen, maar dat is helaas niet mogelijk.
En toch…
Probeer ik dat heel vaak…
Tot vervelends toe.

Deze week wilde ik een keuze maken.
Het had te maken met mijn werk en mijn manager had gezegd; dit is een kans.
Die kans werd bijna op een presenteerblaadje aangereikt.

En als je iets wordt aangereikt, volgt er een keuze.
De kans was zo onverwachts dat dit eerst moest “landen”.

Mijn eerste ingeving was…denk je echt dat ik dat kan?
Mijn tweede ingeving was…kan ik dat?
Mijn derde ingeving was… ja dat ga ik doen.

Maar na een dag volgde meerdere ~hersenoverachtiviteiten~ en die waren vol twijfels en overwegingen.

Na een paar dagen volgt nog een kans via een collega.
Weer op een presenteerblaadje.
Maar dan een functie waarvan ik zeker weet dat ik dat kan.

Hierna volgde een spel in mijn hoofd.
De afwegingenoverwegingenenvanallesennogwat sloegen toe.
Wat als..
Als ik..
Zullen ze..

Na dit spel dacht ik… ik ga voor de bekende functie.
Hierin kan ik goed bewegen en ken ik alle facetten.
De bekende weg dus.

Maar hier NATUURLIJK ook weer over nagedacht te hebben…
Zou ik mijn kunstje, wat ik al 16 jaar doe, bijna gewoon voortzetten in die nieuwe functie.

Ik denk aan de woorden van mijn manager…
Dit is een kans.

Hoe eng of spannend ik het ook vind.
Hoe onbekend en nieuw het ook is.

Ga ik niet voor de bekende weg en wil ik een nieuwe weg inslaan.

Een nieuwe kans, een uitdaging in werk en voor mezelf.
Een groei.

Als ik die nieuwe weg niet probeer, zal ik het nooit weten.
Ik zal me dan altijd afvragen;
Wat als…

Ik heb mijn keuze weloverwogen gemaakt.
Het duurde misschien even en het was druk met alle weegmomenten.

Maar voor mij is het zeker…

De bekende weg nemen voelde veilig en vertrouwd.
Maar door altijd de bekende weg te nemen,
mis ik misschien al het mooie wat zich op die andere weg bevindt.

Het oude jaar lijkt in een oogwenk voorbij te zijn gegaan.
Wanneer je er op zou terugkijken zal je ontdekken dat ieder een gevuld jaar heeft gehad.
Ongemerkt vult een jaar zich met ontelbare bezigheden of bezienswaardigheden.

Waarschijnlijk gaat het daarom zo snel voorbij…

Het oude jaar afsluiten en het nieuwe inluiden hebben we al gedaan.
Iedereen doet dat op zijn eigen manier.

Wij hebben het dit jaar samen met mijn zus gevierd.
Voor het eerst in haar nieuwe huisje.
Ze woont bijna in de stad, dus de omgeving is zeker anders.

’s Avonds eten we lekker samen met elkaar.
Alles is vanavond anders en de kinderen mogen de hele avond opblijven.
De spanning en blijheid is voelbaar bij de kinderen.

Even na tien uur gaan we wat sterretjes aansteken.
Samen hebben ze dolle pret en voelen zich erg groot.

Buiten is het koud, maar het is droog.
Ik kruip lekker in de warme zachte bank.

De avond gaat snel en voordat we het weten is het kwart voor twaalf.
De kinderen komen bij ons zitten en we wachten samen tot twaalf uur.

De spanning loopt op.
Het aftellen is begonnen.

10
9
8
7
6
5
4
3
2
1

Gelukkig nieuwjaar!

De spanning laat los en iedereen kust & wenst elkaar het allerbeste voor het nieuwe jaar.

Op naar buiten.
Iedereen trekt zijn jas aan en vliegt naar buiten.

Zo snel ben ik in ieder geval niet.

Ik hou niet zo van die harde knallen.
Voorheen kon ik altijd bij mijn dochtertje binnen blijven.

Maar dit jaar…
Is ze groot.
En wil ook naar buiten.
Wel met vingers in haar oren 😉

Groot gelijk.

Ik loop rustig achter de meute aan naar buiten.
Mijn nichtje vindt het nog wel een beetje eng en sluit ik buiten onder mijn vleugels.
Voelt goed.

Samen kijken we naar al het vuurwerk.
De harde knallen hoeven voor mij niet zo.
Maar het is wel prachtig om al die kleuren in de donkere lucht te zien.

Moe en voldaan vertrekken we naar huis.
Het nieuwe jaar is begonnen.
Een heel jaar voor ons.

Van alle goede voornemens heb ik er maar 1.
Laten we er een mooi jaar van maken!

In deze mooie tijd van donker, warmte, liefde en licht hebben we het vaak eerst heel erg druk.
Deze tijd eindigt vaak weer wanneer de kerstspullen op zolder staan opgeborgen.

Mijn man heeft 2 weken vakantie, net als de kinderen.
Heerlijk, zeker in deze tijd.

Maar dat hebben een hele hoop andere mensen ook.

Overal is het druk.
Iedereen is inkopen aan het doen voor de kerst.
Of dat nu eten is… of nieuwe kleren.
Iedereen wil alles perfect hebben.
Wat is die lijst met wensen dan lang.

De vermoeidheid slaat toe.
Nu we allemaal thuis zijn, ondernemen we een hoop.
De drukte voor de kerst is geweest en die krijgt nog niet de tijd om bij te komen.

Mijn man helpt mij daar waar hij kan.
Alleen…omdat ik het meestal doe, vraagt ie veel hoe iets moet.
Kinderen zijn kinderen en zijn zoals ze zijn;
Mama mag ik…
Mama ik wil…
Mama zullen we…
Mama wat gaan we…

en dan…

Papa…
Waar is mama?…

Nergens ben je nu even alleen.

Op dat soort momenten, na een drukke december maand met al zijn indrukken en zijn verschijningen, kan ik niet meer tot tien tellen.
Ik verander in een draakje dat groeit en groeit.

De draak is moe en wil alleen zijn.
En hij neemt me mee.

Even kan ik mezelf afsluiten van alles en iedereen,
uitpluggen of zoiets.
Niet bereikbaar, niet bevraagbaar.

Wat ik dan doe…

Meestal helemaal niets.

Ik luister naar de geluiden buiten het huis.
Of kijk naar de wolken die voorbij drijven.
Ik zie hoe de kale takken van de bomen dansen door de wind.

Gewoon naar buiten staren is al voldoende.

De draak is een draakje geworden.
Hij is te klein om te spuwen.
Hij zal niet gelijk weg zijn en zal aandacht willen zodat hij klein blijft.

Ik neem mijn draakje in mij mee en niet meer andersom.
Ik beloof hem dat ie klein mag blijven en dat ik daarvoor zorg.

De maand december is donker.
Het is laat licht en vroeg donker.
Overdags is er bijna geen zon te zien.
En toch, zeker nu…is er licht.

Eigenlijk…
Overal waar je maar kijkt, is er licht.

Het donker wordt verlicht door vele lampjes.
Door de lichten van de lantaarnpalen, omdat het snel donker is.
En de lichten van de auto’s, omdat we anders niets zien.
Zelfs de huizen zijn verlicht door alle lichtslingers die we ophangen.
Ook wanneer een huis niet van buiten is versierd,
staat binnen een versierde lichtgevende kerstboom.

Het is donker buiten.
En dat maakt alles stiller.
Alles lijkt trager te gaan.

Terwijl je in de zomer actief zou zijn en volop aanwezig bent, ben je nu stiller.
In het donker ben je letterlijk minder zichtbaar.

Je loopt in het donker anoniem buiten en het voelt alsof je alle tijd van de wereld hebt.
Niet meer op de buitenwereld gericht, alleen op jezelf.

En…

Af en toe kom je een lichtje tegen.
Een enkele auto, een enkele verlichte fietser of de lampjes van een kerstboom in een huis.

Meer niet…alleen donker, licht en stilte.

Op een leuke dag kan alles heel gewoon lijken.
Maar soms is er dan opeens een besef.

Je ontvangt leuke mensen waar je lekker mee kletst.
We gaan samen wat ondernemen en we genieten van de kerstsfeer in tuinwinkel.

Ik rij het karretje rond met mijn nichtje van twee erin.
Ik zie dat ze van alles ziet, elk lichtje of geluidje blijft niet onopgemerkt.

Een stoomtreintje dat tegen het plafond rijdt, volgt ze heen en weer.
Ze draait zich om en ziet een kerstmanpop schuddend van het lachen.
Dan een twinkelende berg met mini tafereeltjes. Gevuld met poppetjes die op skivakantie zijn.
Ik draai de kar de bocht om. En daar staat een levensgrote arrenslee met twee grote pluche rendieren ervoor.

Haar oogjes worden nog groter en ze ziet een draaiende kerstboom met al haar kaarsjes.
Ze ziet de kleinste details, die voor andere verborgen lijken.
Ik vind het mooi om te zien hoe ze alles ontdekt.

We gaan naar de kassa en terug naar de auto.

Onderweg naar huis is de zon aan het ondergaan.
Mist trekt op boven de weilanden.
Hier en daar zie je een schaap uit de mist tevoorschijn komen.

Ik denk aan alle foto’s die je ervan kunt maken of aan een schilderij die je hier van zou kunnen schilderen.
Verborgen landschappen in de mist, prachtig!

Ik kijk naar de lucht. En zie een pastelachtige schilderkunst.
De kleuren lopen in en over elkaar.
Net zoals verf op een schildersdoek zit het verbonden met elkaar.

Ik zoek gauw mijn telefoon en maak een foto.

Sky is the limit.

Wanneer je je goed voelt, kan je alles aan.

Van de week was het dan eindelijk zover.
Sinterklaas.
Kriebels zou je er zelf van krijgen
en dan niet alleen van die beste man.

Het begint wanneer de school van de kinderen wordt omgetoverd  in een paleis voor sint en piet.

Sinterklaas wordt nu tastbaar en de spanning wordt langzaam opgebouwd.
Het sinterklaas journaal is inmiddels heilig.
En mijn oudste vraagt iedere dag wanneer hij de schoen zetten mag.

Ik kijk hem aan en denk aan wat ik hem twee jaar geleden heb uitgelegd over de beste man.

Maar goed, het hart van onze jongste klopt nog steeds voor de cadeautjes van deze beste man.
Dus zetten wij onze schoen.

Maar niet iedere dag.

En ja…het blijft leuk om die spanning de volgende dag te zien.
Wat zou hij mij gebracht hebben deze keer?

Mijn dochter is ruim een week voor sinterklaas niet te genieten.
Wil niet normaal naar bed en is ’s morgens niet vooruit te branden.

…

Ik snap de spanning en probeer me dat iedere dag te herinneren.
Al vergeet ik dat af en toe omdat het kriebelt.

De laatste schooldag van de week voordat het sinterklaas is.

Ik moet gewoon werken en breng de kinderen naar school.
Op school aangekomen is het druk.
En al gauw zie ik een tafereel wat zich ieder jaar afspeelt.

Piet heeft een cadeautje voor ze gebracht.
Het klaslokaal op slot gedaan en de sleutel verstopt.
Stoute Piet! Elk jaar maakt hij er een boeltje van.

Ik wring me door de menigte en loop langs alle kinderen die zoeken, springen en hun spanning niet meer onder controle hebben.
Bij het lokaal van mijn kinderen zie ik hetzelfde tafereel.
Ik houd afstand en richt me op een ouder die ik ken.

Alle ouders wachten met smart op die sleutel.
En ondertussen sluit ik me af van alles wat ik hoor en zie.

Het is gewoon veel en ik was vergeten dat dit vandaag was.

De sleutel is gevonden.
Mooi!
Kus en we kunnen gaan.

Volgende dag.

Pakjesavond!

Met de nadruk op avond…

Jeemig! wat duurde de dag lang voor de kinderen.

~En voor mij ook~

Hoelaat gaan we naar oma?
Hoelaat is het?
Gaan we bijna?

Die spanning stuitert overal naar toe en het voelt als stuiterballen tegen mijn lijf.

Eindelijk tijd om te gaan.

Pakjesavond bij mijn moeder is gezellig.
De spanning loopt op na het eten.
Iedereen is er.
Wanneer zal hij komen?

Opeens bonkt iemand op de ramen.
Kinderen kijken geschrokken en weten dat hij het is!

Cadeautjes staan gestapeld boven op een kamer.
Het raam staat open.

Hij is geweest!

Beneden pakken we de cadeautjes uit.
En wachten netjes op elkaar.
Maar al gauw komt de spanning bij ze eruit.
En ze veranderen in magneetjes op alle cadeau’s.

Na een uur ga ik zitten en geef ik als pakjes aangever/verdeler mijn stokje af.
Even voor mij genoeg.

Wanneer alle cadeautjes op zijn, speel ik een kaartspel met mijn zoon.
Even verder niets, geen hectiek meer.

Leuke avond en fijn dat het voorbij is.

Voordat we gingen had ik mijn grote tafel, na een week, net schoon en opgeruimd door alle surprises die gemaakt moesten worden.

En heb daar twee uur van genoten.

Nu we zijn thuisgekomen belanden alle cadeaus en gekregen surprises op diezelfde tafel.
Wetende dat dat zeker nog twee dagen daar zal liggen.
Opeens krijg ik last van een kriebel.