Alles of niets.
Het lijkt heel veel en daarna helemaal niets.
En eigenlijk… is dat ook zo.

Ik ben van nature iemand die erg graag ontdekt, creëert en probeert.
Ik ben vaak gewoon nieuwsgierig naar alles wat ik nog niet weet.
En soms lijkt het een honger die ik bijna niet kan stillen.

Alles is dan leuk, geweldig, mooi, interessant, en…
En nog zoveel woorden meer omdat je dat enthousiasme bijna niet kan omschrijven.

Alles stroomt dan gewoon.
En ik laat me meevoeren op al die prachtige gevoelens die ik door die ervaringen krijg.

Het is een levenslust die dan uitbarst als een vulkaan.
Maar dan niet met heet lava, maar met sprankelende glitters en sterren.

Ongeduldig schieten ze alle kanten op en weten niet waar ze het eerste willen en zullen landen.

Voor mij is het dan belangrijk om mijn kalmte te bewaren en niet alles tegelijk te willen.
En dat valt dan niet mee met al die prachtige ideeën.

Wanneer ik dat niet doe, geef ik alles.

Echt alles…

Zo veel omdat ik het leuk vind.
Maar teveel dat ik zelf niets meer over heb.

En dan…kan ik niets meer…
Zo moe.

De balans…

De balans lijkt voor mij dan een deksel op de vulkaan.
Maar dat is gewoon mijn ongeduld.

Het is geen deksel, maar gewoon mijn gezond verstand.
Hij weet en heeft ervaren, meerdere malen want ik ben eigenwijs, wat er gebeurd als ik doorga met alles te geven.

Die balans is voor iedereen verschillend en een uitdaging.
Mijn glitters en sterren mogen schitteren en stralen.
Heerlijk!

Maar…
Ze mogen niet allemaal weg.
Mijn lichaam wil ook graag blijven stralen.
En alleen ik kan daarvoor zorgen.

De kinderen hebben mei-vakantie en dat is fijn.

Samen rustig aan doen.
Niets moet en alles mag.

Althans… dat denken de kinderen.

Natuurlijk is het ook wel een beetje zo.
Het is super heerlijk om uit de sleur te stappen die school heet.
Geen klokkenwerk om van en naar school te komen.

Af en toe wat leuks doen en veel te vroeg wakker worden.

Want ja…
Die van mij slapen nooit uit.

Samen spelen ze erop los.
Helaas binnen en het liefst beneden.
Want rustig gaat dat bijna nooit.

Af en toe moet er toch gewerkt worden.
Want ik heb geen vakantie zoals ze op school hebben.
Maar dan gaan ze naar oma.

Ik breng en haal ze na het werk weer op.
Zij hebben een leuke dag, maar voor mij is het allemaal extra.

Alles gaat als een trein die ontzettend snel gaat. En die geen tussenstops maakt.
Het maakt veel indruk en de dagen vliegen voorbij.

Ik ben moe en vraag me af waarom…

Eigenlijk weet ik dat zelf heel goed.
Door de vakantie is de structuur weg.

De structuur waar ik die trein af en toe liet stoppen als een stoptrein.
Die ‘stops’geven mij de rust en ruimte, die ik tussen de trajecten door nodig heb.

In plaats daarvan rijdt er nu een intercity.
Hij begint ’s morgens met denderen en
komt ’s avonds pas aan op zijn eindbestemming.

In het voorjaar start de cyclus opnieuw.

Lammetjes worden geboren.
Vogels leggen een ei.
Planten krijgen bloemen
Bomen krijgen blaadjes.

De tijd van stilte in de kern lijkt voorbij.

De tijd van uitkomen en groeien is aangebroken.

Ook wij mensen komen uit onze roes van stilte.
Al bij de eerste lente zonnestraaltjes gaan we al beginnen om de stoep schoon te spuiten.
Of een voorjaarsschoonmaak houden in ons huis.

Iedereen doet het op zijn of haar manier.

Alleen…

Dan moet het niet gaan vriezen natuurlijk!

Wat een kou deze week.

Heb je net je stoep weer netjes, je tuin op orde en
1… super warme lentedag gehad…

Gaat het gewoon een paar dagen vriezen.

Ik weet het…aprilletje zoet…

Ik heb gewoon geen zin in die witte hoed!

Genoeg naar binnen in mijn lichaam gezeten.
Genoeg letterlijk binnen gezeten.

Ik wil naar buiten.
Ik wil de zon.
Ik wil de warmte.

Ik wil…

~ misschien wel iets teveel ~

Tsja…

Wachten is niet mijn sterkste kant.
Al kan ik wel heel geduldig zijn, maar nu even niet.

Laten we het dan eens van een andere kant bekijken.

Want iedereen doet het op zijn of haar manier toch?
De natuur natuurlijk ook.

Ik hoor de vogels de hele dag fluiten.
Het regent niet en de zon schijnt eigenlijk best wel vaak.
Mijn tuin ontspruit in een groene oase, met dauw op de planten en het gras.
De bloesem valt af en toe als een mooie dans van de bomen.

Eigenlijk…vol op lente.

Het was waarschijnlijk nog even nodig.

De winter ligt echt definitief achter ons. En de tijd van groei en bloei is aangebroken.
De cyclus begint opnieuw.

Ik heb genoeg tijd gehad om stil te zijn.
En gewoon ontzettend veel zin om alles uit mij te halen wat ik in winter heb laten rusten.

Sommige mensen houden van diepgaande gesprekken. Anderen houden het liever simpel.
Oppervlakkige gesprekken en de diepgang in gesprekken.
Bij oppervlakkig voel ik eigenlijk niets.
Terwijl ik met de diepgang een verbondenheid voel.

Ik had afgelopen week een training van mijn werk.
Het was een individuele training en toch in een groep.
De training was niet met mijn eigen team, maar met andere collega’s van andere afdelingen.
Gemixt zeg maar.

In een kamer zaten we door elkaar.
De meeste kende ik wel.
Dus voor mij was dat goed genoeg.
Ik had een goede groep gekozen en het waren rustige mensen.

In een training wil ik graag eruit halen wat voor mij het belangrijkste is.
En ik vind… alles begint bij jezelf.

De trainer zei… we gaan niet vanuit ik…

En toen was ik het even kwijt.

Ik kijk naar de trainer en naar de mede collega’s.
We geven antwoorden op vragen en denken goed mee.

Knap van ons!

Maar ik zie ook..een kunstje wordt gedaan en wij doen het na.
Precies zoals van ons verwacht zou worden.
Er wordt niet gekeken of iedereen het kunstje kan of überhaupt ooit zou leren.
Of waarom iemand zo zou reageren en waarom iemand stil is.
En vooral niet…wat je dan zou kunnen doen.

Nu denk ik…
Het voelde als oppervlakkige tekst dat door de lucht zweeft.
Je ziet hem, kan hem aanraken, maar meer doet ie ook niet.
Wanneer mij dit opvalt ga ik er maar diepgang aan hangen.

Meer gewicht geven.
Om alles te vertalen, naar mezelf.
Waar het allemaal begint, gewoon bij jezelf.
Ik ben de zender.
Ik ben de ontvanger.

En zo haal ik eruit wat erin zit.

Ik kan immers ook niet naar die zwevende lucht en woorden blijven staren.
En ook niet een kunstje opvoeren als een zeeleeuw in een theater.

Ik zet een cd op van mijn favoriete serie.
Ik volg eigenlijk nooit een serie.
Maar deze serie heeft mijn man gevonden en leek hem wel wat.

Al na de eerste aflevering ben ik verkocht en inmiddels hebben we twee seizoenen gekeken.
Deze serie gaat over iemand die 200 jaar terug in de tijd is gereisd en maakt daar van alles mee.
Het is een liefdesverhaal met geschiedenis op de Schotse Hooglanden.

Al wanneer de begin “tune” van de aflevering start krijg ik kippenvel.
Het vervoert mij in alles wat de hoofdpersoon meemaakt.

In positieve zin.

Ik krijg er geen genoeg van en het uur vliegt dan voorbij.
Kan niet wachten om de volgende te zien om in die sfeer te blijven.

Helaas moet het derde seizoen nog uitgebracht worden en komt het dit najaar pas uit.

Even wachten dus.

Helaas is dat niet mijn sterkste kant en ik ben de ongeduld haarzelf.

Wanneer ik deze cd luister neemt het me mee.
Over de Schotse Hooglanden.
Over en door de mistige bossen.
Naar liefde en mystiek.

Op een of andere manier heeft het mij verovert.
En ik laat mijn gevoel meevoeren.

Heerlijk.

Omdat ik niet kan wachten en de sfeer wil blijven proeven…
Hebben ze een boekenreeks.
Daar kan ik het derde deel alvast lezen.

Hmmm…

Het is wel in het Engels.
Maar dat hindert niet.

Ik duik in het verhaal waar het eindigde in de serie.
En in het boek dwaal ik verder.
En droom ik verder.

Het was zaterdag.
Lekker met zijn tweetjes even een andere stad in.
Mooi weer en de hele dag konden we de dag zelf indelen.

We waren al eerder een keer in deze stad geweest, maar toen was het slecht weer.

Nu was het mooi en dat was te merken.

Het was druk.

De stad had brede winkelstraten.
Dan zou de drukte minder erg voelen zou je denken…

Dat dacht ik ook.

Maar niets was minder waar, achteraf.

Ik had een kleine tas mee in plaats van mijn grote normale tas.
Hierin doe ik alleen het nodige zoals mijn mobiel en een paar pasjes.

De tas hing aan mijn schouder en leek loodzwaar.
De pijn in mijn schouder negeerde ik, ook al deed het nog zo’n pijn.

Na een uurtje leek het alsof mijn lichaam en ogen uit schuim bestonden en wilden neerdwarrelen op de grond.
Dat is de exacte omschrijving hoe het voelde.

Toen ik dat ging voelen ging ik een winkel binnen, in de hoop dat het beter zou voelen.
Ik keek rond naar de kleding en ik zag letterlijk alles.
Van hoeveel kleurige kledingstukken er waren tot hoe hoog en smal het pand was.
Mijn lijf begon nog meer pijn te doen en toen pas merkte ik het.

Of…
Gaf ik eraan toe.

Ik zag teveel. En stond teveel open.
En had rust en stilte nodig.

Gelukkig snapt mijn man mij heel goed.

We hebben de afzondering opgezocht in een rustig theehuisje.

Ik merkte dat de grote winkelstraten te groot waren.
In die straten was zoveel te zien.
Ik wist gewoon niet meer waar ik moest kijken om alles te verwerken.

En dan…
Stug doorlopen he…

Ja.

Noem het eigenwijsheid, maar soms heb je het gewoon niet in de gaten.

Mijn lichaam tackelt mij wel.
En tackelen mag dan misschien niet.
Maar luisteren naar mijn lichaam is soms moeilijk. En is een extra seintje soms nodig om niet verder over mijn grenzen heen te gaan.

Dansen doe je met gevoel.
En als het echt goed voelt…

Met hart en ziel.

Van het weekend had mijn dochtertje een danswedstrijd. Een event werd het genoemd.

Het was haar allereerste wedstrijd en ze leek geen spanning te hebben.
Het was in een andere stad en het was groots opgezet.
In een grote zaal, waar ook musicals worden gehouden, moest ze “op de planken”.

De zaal was al snel gevuld met ouders, grootouders en anderen.
Al die mensen die in spanning wachten tot hun spruit op het podium mag.
Wat een decibel.

Maar dan…
Het begint.

Lichten dimmen en de spotlights gaan aan.

En de muziek ook.

Verkeerde plek gekozen.

Recht voor een speaker…

Gelukkig was de muziek mijn smaak en de optredens super mooi.
Elke 3 a 4 minuten was er een andere groep.
Uiteindelijk ook mijn dochter.

Wat deed ze het goed!
Gewoon…
Alsof het de normaalste zaak van de wereld was om op dat podium te staan.

Vanaf dat moment…
Smelt ik.

Ze doet het allemaal maar.

We zijn klaar en gaan naar huis.
Ze is moe van alle indrukken.
Al het geluid, alle mensen, de happening moet even een plekje krijgen.

Trots…

Het was druk en er was veel lawaai, ook al was het mooie muziek.
Ik ben trots  dat ze op haar 8 jarige leeftijd  daar gaat staan.
En gewoon plezier heeft!

Ik noem mezelf soms een Emo.

Er rollen druppeltjes gevoel uit mijn ogen wanneer ik over gebeurtenissen praat die mij raken.
Ik noem mezelf een Emo omdat die gevoelens eruit willen en zich niet beperken tot het gebruiken van woorden.

Nee… mijn gevoelens willen stromen.

LETTERLIJK.

Ik ben Emo wanneer mijn ogen gevoel eruit laten rollen tijdens het kijken van een zielige film.
Ik zucht als ik de tranen voel prikken bij een liefdevol momentje op televisie.
Ik zap gauw verder wanneer een zender dierenleed laat zien.
Ik zorg dat mijn gezicht en ogen weer “normaal” zijn na het kijken van een Disneyfilm met mijn kinderen in de bioscoop.

Als ik het zo achter elkaar beschrijf… zou je er bijna een beetje triest van raken.
Maar mijn gevoelens zijn net als de regen…

Je kan het niet bedwingen.

En soms wordt er gewoon moe van.
Emoe zeg maar…
Pfff…. wat een gevoel de hele tijd zeg!

Maar…
Meestal…
Haal ik mijn schouders op.

Mijn gevoel en lichaam werken gewoon goed samen 🙂

Mijn man plaagt me er wel eens mee en weet precies de momenten te vinden.
Precies wanneer ik mijn gezicht wil verbergen tijdens een zielig film-momentje…
Zoekt hij mijn gezicht.

Lachend kijk ik hem dan aan en zeg ik met natte wangen;

Ik huil niet hoor!

😉

Vijftien jaar heeft mijn man met hart en ziel bij een bedrijf gewerkt.
En die ziel had een nieuwe uitdaging nodig, zodat hij weer kon groeien en bloeien.

Toen kwam zijn nieuwe werk op z’n pad.

Het was allemaal nieuw en we hebben veel zitten afwegen.
Uiteindelijk heeft hij de sprong gewaagd en is aangenomen.

Ik heb naar deze periode gekeken.
Leuk om zo’n ontwikkeling van dichtbij te zien.
Want vijftien jaar…is een hele tijd.

Elke dag de dezelfde energie, dezelfde sfeer, dezelfde mensen.
Soms een paar wisselingen in collega’s, maar zelfs dat was weinig.
Je werk is dan misschien niet altijd hetzelfde,
maar in principe is het vaak hetzelfde kunstje.

Je neemt die energie ook mee naar huis, of je dat nu wilt of niet.

Je merkt pas een verschil…als die energie is verandert.

En gelijk na de eerste werkdag was het voelbaar.
Alles voelde anders, terwijl hij nog steeds dezelfde man was.

Hij zit op een andere plek, met andere collega’s en alles is nieuw.
Die eerste dagen waren voor hem overweldigend.

Die energie waren duidelijk voelbaar.
Alsof ze een fysieke vorm hadden gekregen en zwaar beladen waren.

Zelfs de kinderen merkten duidelijk dat het anders was.
En gingen meer aan hem “hangen”.

Nu zijn we inmiddels een maand verder.
En de rust is wedergekeerd.
Hij voelt zich goed op het nieuwe werk.

En dit voelt ook weer goed binnen het gezin.

Alsof de nieuwe energie weer is opgenomen in de gezinsenergie.
Ik zou het ook niet anders kunnen omschrijven.

Hoe dan ook…
Het voelt weer als vanouds.
Maar dan, voor hem,
is het een andere setting met vele nieuwe mogelijkheden.

Wanneer ik zit te wachten op iets wat er niet is, is het de tijd voor ontwikkeling.

Normaal gesproken weet ik die ruimte te vullen met van alles en nog wat.
Aan het einde van de dag is er dan ontzettend veel gebeurd en gedaan.
Ik ben dan trots en voldaan.

Deze laatste weken was er ruimte.
En geloof me…ik geniet van ruimte of van even niets.

Maar dit voelde anders.

Het is alsof je zit te wachten op de bus.
Alleen die bus gaat gewoon niet komen.
In de verste verte niet.
En je wacht…en wacht…

Een teleurgestelde ruimte en je vervoer, waar je afhankelijk van bent, is niet gereed.
Hij lijkt zelfs zijn rijbewijs niet te hebben en mag je niet vervoeren naar de volgende halte.

En dan…duurt wachten lang.

Maar vandaag…
De bus staat voor mijn neus…en ik mag instappen!
De chauffeur mag mij eindelijk vervoeren naar de volgende halte!

Ik blijf dan waarschijnlijk wel in de dezelfde plaats, maar een nieuwe halte is een nieuwe ontwikkeling.

Ik weet dat de tussenstop en het wachten nodig was.
Innerlijk moest er nog wat werk gebeuren.
En in de buiten wereld moest alles op zijn plaats gezet worden.

Nu voelt alles weer anders.
Het is weer gaan stromen en ik roep;

JA!

Ik mag mee met de bus.
En ik heb er zin in!