Wanneer ik vroeger met mijn barbies speelde,
verkleedde ik een mooie barbie in vermomming.
Met andere kleren, skibril, aparte schoenen, twee jassen, het haar helemaal vast, was ze onherkenbaar en had ze van niemand last.
In het spel met de barbie was het voor de andere barbies dan ook heel verrassend wanneer ze haar ware gedaante liet zien.

Ik ben rustig, niet luidruchtig en heb niet het hoogste woord.
Ik kan het wel, maar vind het vaak niet nodig.
Prima vind ik het, maar het zijn vaak anderen die je willen horen en zien.

Goed.

Tuurlijk kan ik dat, maar alleen wanneer ik dat nodig vind.
Ik merk genoeg op, dus af en toe delen zou moeten kunnen.

Op het werk is het momenteel nodig.
Het wordt een beetje van je verwacht zeg maar.

Die vermomming helpt mij. Om bij mezelf te blijven.
Maar af en toe moet hij daar af.

Wanneer ik de vermomming uit moet trekken, lijkt het alsof ik mezelf moet voorstellen.
Ze zien een andere kant.

Tuurlijk ben ik diezelfde.
Alleen zonder de vermomming zien ze blijkbaar iemand anders.

Ik kreeg van mijn collega een spreuk via mijn telefoon.

“Don’t underestimate me…
De tekst zou op mij slaan 🙂

En dan…
Denk ik met een glimlach terug aan de barbie.

Laat je niet beïnvloeden door wat je ziet.
Want diep van binnen zit er altijd meer in, dan je soms van buiten doet lijken.

Ziek zijn.
Ik denk dat niemand dat leuk vind.

Wat ik altijd als raar ervaar, omdat je niets kan als je echt ziek ben…
Dat je dan pas niet van je plek komt.
Alsof je lichaam je hebt getackeld en je kan niet meer overeind komen.

Je bed…of de bank is je beste vriend.
En dat dan de hele dag.

En in mijn geval dit keer…
Een hele week.

~Pfff~

Ziek zijn komt nooit uit.
En is ongelegen bezoek.

Ik kreeg vakantie.
En op mijn laatste werkdag voelde ik me niet lekker.
Ik liep de deur uit en wenste iedereen een fijne vakantie.
En de zelfde avond lag ik gevloerd.

Had ik te hard gewerkt?
Of gewoon vette pech?

Het maakte niet uit, ik was ziek.

De pech was, dat ik vakantie had en de rest van mijn gezin ook.

Na een week op bed/bank ging het eindelijk langzaam aan beter.
Herken je dan ook, wanneer je je iets beter voelt, denkt dat je de hele wereld aan kan?

Juist…

Dat had ik ook.
Teveel tijd gehad om te denken.
Teveel gelegen.
Ik zou er bijna doorlig plekken van hebben gekregen 😉

Dus hup.
Van de bank.

Grasmaaien :-0
En dan nog raar vinden dat je er kapot moe van wordt.

Tsja…
Beetje eigenwijs.
Beetje ongeduldig.

Gelukkig gingen we op vakantie.
Daar kon ik de rust goed vinden.
Genoten van de rust, met een goede gezondheid.
Van niets dat moet en in je eigen tempo.

Serieus.
Serieus, gek woord eigenlijk nu ik het opschrijf.

Innerlijk heel blij of gewoon serieus.
Wat is dat eigenlijk?
En wie heeft dat woord bedacht?

Misschien iemand die overal de lol van inziet 🙂

Ja…dat kan soms wel makkelijker zijn.

Ik denk veel.
En vaak serieus.
Zelfs het woord serieus klinkt dan raar.
Hoe het klinkt, de letters in deze volgorde en wie het betekenis heeft geveven.
Of… was de betekenis eerder en het woord later?

Soms lijk ik wel een filosoof!

Ik denk veel na…
Of dat goed is, weet ik niet.
Hierdoor zit je vaak in je hoofd.
Al kijk je door je denken wel op een andere manier.

Bijvoorbeeld.

Gisteren zag ik een vlek op de muur.
Maar wanneer ik er op een bepaalde manier naar keek, verdween de vlek.
Ik zag hem niet meer.
Alsof hij niet bestond.
Vreemd.
Hoe kan dat?
Nog een keer proberen.
Weer weg.

Ik denk dan…
Wat zouden wij nog meer niet zien?
Wat kunnen we nog meer zien?
Als we gewoon anders kijken?
Of de tijd nemen?

Ja…

Ik denk dat ik gewoon serieus over dingen nadenk.
Of mij dat serieus maakt?
Dat is aan de ander.

Ik heb er geen last van.
En haal mijn schouders op.

Het is nacht en ik lig op bed.
Eigenlijk zou ik moeten slapen, maar mijn gedachten denken daar anders over.

Ik lig stil, maar mijn hoofd is ontzettend in beweging.
Vandaag had ik plezier in mijn werk en zat in een giga flow.
Ik ging en ik ging… en kon amper stoppen.

Daar pluk ik nu de vruchten van.

Al dat harde werken in je hoofd…
Van hak op de tak…
Op bed…
Zet natuurlijk geen zoden aan de dijk 😉

Kennen jullie dat liedje…alles of niets?

Zo gaat het dan in mijn ritme.
Ik ga en ik ga.
Maar ik geniet ook en de dag is dan veel te kort.

Extremen.
Dat is geen vreemd woord.

Het kan maar zo zijn dat morgen een hele andere dag is.
En alles omgedraaid.

Genoeg zitten denken.

Dit opgeschreven te hebben hielp.

Ik plug uit.
Slapen.
Ik lig in mijn bed, ik voel mijn matras.
Ik ben hier.

En verder… verder helemaal niets.

Ik hoor vaak, jij ziet ook niets…
Nee dat klopt.

Wanneer ik in mijn auto rijd, let ik op de weg.
Niet naar de mensen die ik eventueel zou kennen.

Maar wat ze niet zien…

Is dat ik tegelijkertijd alles zie en niet iedereen.

Van de week zat ik in de auto bij mijn zus.
We hadden een dagje gewinkeld.
Het was een regenachtige dag, maar we hadden het lekker gezellig gehad.

Op de terug weg reden we op een weg met vier rijbanen.
Deze banen werden onderbroken door stoplichten.
Ze stonden op groen en hoeven niet te stoppen.

Er fladdert een merel (ja ik herken de soorten 🙂  ) op de rijbaan links voor ons.
En toen ging het snel.

Mijn zus was aan het praten.
En ik zag die vogel.

Aan de linkerkant reed een auto ons heel hard voorbij.
De vogel vloog niet weg.
De auto remde niet.
Hij reed dwars…gewoon…zomaar over hem heen.

…
Ik slaak een kreet van schrik.
Van onbegrip dat iemand zoiets kan doen.
Omdat ik het zielig vind voor zo’n diertje.

Mijn zus schrikt van mij en vraagt wat er is.
Ik leg uit wat er gebeurde, want zij zag dit niet.
Ze lacht en dacht dat er heel wat gebeurde.

De vogel heeft het overleefd.
Zijn redding was dat hij precies tussen de vier wielen kwam EN bleef zitten.
Pardoes zat ie met zijn veren in de war op de rijbaan.

Ik hoop dat ie wel zo slim was om hierna weg te vliegen.

Op mijn werk begeef ik me momenteel in nieuwe werkzaamheden.
Mijn takenpakket is volledig nieuw en alles mag ik leren.

Op zich natuurlijk hartstikke leuk.

Maar deze week…

Het is alsof je op een paard rijdt, terwijl je er nog nooit op hebt gezeten.
Het is een mega groot en machtig dier.
Ik heb een krukje nodig om erop te komen.

Wanneer ik erop zit, voelt het onwennig en wiebelig.

Het paard neemt me mee.
En al snel zit ik in galop.

Onderweg neem ik van alles mee.
Ik denk alles aan te kunnen, maar uiteindelijk zeul ik met me mee.

Onzeker en wiebelig zit ik op dat paard.
Het paard heeft het zwaar van alles wat ik mee neem.

Zelf probeer ik ook alles vast te houden, maar het is niet te doen.

Ik moet eraf.
Anders val ik eraf.

Nieuw is leuk.
Nieuw is ontdekken.
Nieuw is leren.
Nieuw is spannend.

Nieuw is niet teveel willen of teveel eisen van jezelf.
En zeker niet… alles tegelijk.

Ik was gewoon een drankje aan het drinken met familie.
Met zijn drieën lekker gezellig kwebbelen.
We hebben het gezellig, maar toch broeit er iets bij mij.

Ik merk het al gelijk na 10 minuten en elk kwartier
wordt ik eraan herinnert.
Niet door hun…

Nee… dat doe ik zelf.

Zij gaan samen in de energie en ik voel anders.
Ze hebben een bepaalde golflengte, die ik niet kan vinden.

Ondanks dat, blijft het gezellig.

Maar ik krijg er een triest gevoel van.

Een gevoel van anders zijn.

Thuis aangekomen blijf ik erover denken.
Ik snap waarom ik het voelde.
Maar wat maakt het uit?

Alsof ik niet anders mag zijn, van mezelf?
Of moet ik altijd aansluiten in de kudde?

Ik slaap er nog een nachtje over.

Want verstand zegt het goed.
Maar gevoel laat het niet los.

De volgende dag ga ik sporten.
Op de fiets.

De zon schijnt.
De vogeltjes zingen.
Mooie bloemen komen voorbij.
Ik voel de wind die zachtjes mijn huid streelt.
Het voelt alsof hij me van alle kanten zachtjes kust.

Ik geniet.
Ik denk…

En ik weet & voel.

Ja!

Daar is mijn besef en ik voel het door mijn hele lichaam.

Ik hoef niet zoals anderen te zijn.
Ik wil niet zoals anderen zijn.
Ik hoef niet over alles mee te praten.
Ik ben blij met mezelf.
Ik geniet van andere dingen.
Ik merk en zie andere dingen.
Ze zijn altijd subtiel, maar hebben een grootse invloed.

Hemelvaart en het is nog mooi weer ook.
Super…we gaan er lekker op uit.

~Net als de rest van Nederland~

Het is super druk op de snelweg.
De meeste mensen zijn vrij en er staat een lang weekend voor de boeg.
Volgepakte auto’s, bagage dragers met fietsen gaan voorbij.

Wij gaan een dagje naar een safaripark.

En al voor de afslag staan we in de file…

Daar sta je dan met zijn allen om een park binnen te komen.
Niet iedereen sluit netjes aan en je voelt de frustratie.
Het duurt ontzettend lang.

Maar na een 3 kwartier staat we geparkeerd.
De zon voelt warm en ik heb spijt van mijn lange broek.

In hordes lopen we naar het park.
Maar eigenlijk wil ik naar huis.

Het is druk en iedereen loopt in en door elkaar.
Kinderen huilen om je heen.
Waarschijnlijk ook last van de warmte en drukte.

Ik loop en kijk om me heen.
Ik zie de dieren op de nagebootste savanne.
Zij hebben de ruimte en kijken naar ons.

Wij…staan op een kluitje…in de hoop wat te zien.
En wanneer je verder wil lopen…moet je er een weg door zien te vinden.

Ik kijk nogmaals om me heen.
Wat zullen die dieren wel niet denken.

Rare mensen…

Ze gaan naar een park, die gemaakt is, en dus niet echt.
Daar gaan ze zich vermaken, met z’n allen in een mierenhoop.

Vandaag snap ik het ook niet echt.
Ik had gewoon een verkeerde dag uitgekozen.

Ik zou een hoop kunnen vertellen over afgelopen weekend.
Verjaardagen, moederdag en noem maar op.

Maar…

Na alle drukte, hou ik het liever even rustig.

Ik ben twee dagen vrij van werk.
Twee dagen dat de kinderen ook naar school zijn.
Gisteren was het heet en vandaag is het druilerig.

Twee hele verschillende dagen.
Heerlijk.

Gisteren stond ik met blote voeten de tuin te snoeien en onkruid te wieden.
De aarde was zacht en voelde heerlijk aan mijn voeten.
De hete zon straalde op mijn huid.
Af en toe kriebelde een beestje op mijn benen, maar verder was het stil.

De hond lag in de schaduw, maar genoot duidelijk van het heerlijke weer.
Af en toe kwam ze even snuffelen en ging dan weer lekker in het gras liggen.

Vandaag is het regenachtig. En dat geeft niet.
Al het groen krijgt hierdoor diepere kleuren alsof het al zomer is.
De regen die zachtjes neer dwarrelt geeft verfrissing aan alles.
Ook aan mijn hoofd wanneer ik buiten ben.

Alles glijd van mij af.

Deze twee dagen zijn voor mij.
Geen afspraken.
Geen gehaast.
Geen tv.
Geen druk.
Alleen wat ik wil, en dat is alles in rust.

Het geeft mij weer energie.
Een oplaad moment zeg maar.

En soms…als dat kan…doe ik dat dus lekker lang.

Het is een zondagmiddag en eigenlijk wil ik gewoon thuis zijn.
Ik zit op mijn fiets en fiets naar een “high tea” met mijn collega’s.

Het is in een dorpje verderop en ik kan het met gemak fietsen.

Ik ben zenuwachtig.
Raar…want er is geen reden toe.

Ik ken iedereen, alleen de ‘setting’ is anders.
We zijn niet op het werk.

Dit is niet hun eerste high tea moment.
Voor mij wel.

De groep spreekt met elkaar af om samen te fietsen.
Ik ga liever alleen.

Dan kan ik me nog ff voorbereiden.
Geestelijk.

~Als je dit zou herkennen, dan weet je dat die momenten belangrijk zijn~

En anders is het een gevoel uitstel van executie.
Gewoon…omdat het een nieuwe situatie is.
Het gevoel slaat nergens op en ik laat me op mijn fiets vervoeren naar de plek van bestemming.

Veel te vroeg natuurlijk, want ik kom nooit te laat…

Ik fiets nog een blokje om door de weilanden en ontdek mooie wandelpaden die ik nog nooit gezien heb.
Het is tijd en daar is iedereen.
We gaan naar binnen en ik merk dat sommige ook even moeten inkomen.

In een aparte ruimte, speciaal voor ons, krijgen we de lekkerste hapjes en een gezellige pot thee.

Het is lastig te omschrijven, want het was gezellig en lekker.
Maar ik was gebroken.

Waarschijnlijk was ik al moe en had geen zin in een nieuwe situatie.
Ik ben gegaan omdat ik deze situaties meestal uit de weg ga en misschien daardoor ook leuke dingen kan missen.
Als ik geweest ben kan ik pas zeggen of het wat voor mij is.

Dus…moet je het een keer proberen.

Het was een kippenhokje met 11 kippetjes.
Ze kakelden en kakelden.
Ze aten.
En dronken.
De kakel kreten dansten tegen de muren.
Het was een gezellig kippenhokje, zonder hanen.
Gelukkig was ik niet de eerste hen, die naar huis ging.

Maar wel de tweede 😉

Nog even lekker op de fiets uitwaaien.
Thuis…
Onder de douche gestapt en daarna de afzondering opgezocht.

Okee…
Ik had het geprobeerd.
En het was leuk, maar het is een afweging of dat het allemaal waard was.