Ineens gebeurd er dan iets vervelends.
En in elk mensenleven gebeuren nare dingen.
Gelukkig deze met een goede afloop.
Maar het heeft me weer eens met twee benen op de grond gezet.

Mijn vader.
Hij is nog niet zo oud.
En hij heeft het al tientallen jaren over zijn pensioen.
Als ik nog harder werk…
Als ik dit extra spaar…
Dan als ik met pensioen ben dan…

Ja pap…

Leef nu maar en zie het maar eens te halen.
Ik en mijn zus riepen dit altijd als hij daarover sprak.

Hij was nooit ziek.
En heeft nooit wat gehad.
Nooit zorgen om zijn gezondheid.
Klaagt nooit.

En dan…

Heeft hij het benauwd.
Zegt dit na twee weken (eindelijk).
En gaat gelukkig naar de dokter.
Al gauw krijgt hij een hartoperatie omdat hij drie omleidingen nodig heeft.

Alles gaat snel.
Voordat het goed kan doordringen brengen we hem al naar de OK.

Nog nooit heb ik hem zo gezien.
Nog nooit heeft hij mij zo gezien.
Ik kon niets doen.
Hij kon niets doen.
We worden beiden heel klein en nietig.

Afhankelijk.
Afhankelijk van de arts.
Hij moet het nu doen.
En wij wachten 🙁

Na 6 slepende uren is de operatie dan eindelijk klaar.
En hij is gelukt!

Hierna volgt herstel.

Wat ben ik blij dat het voorbij is.
Blij dat hij geluk heeft gehad.
Blij dat hij zijn lichaam voelde.
Blij dat hij wist dat dit niet klopte en dit uitsprak.
Blij met het engeltje op zijn schouder.

Ik heb me in die periode weer een klein meisje gevoeld.
Mijn papa.
Mijn hele kinderperiode vloog aan me voorbij.
Met mijn vader in de hoofdrol.

Niets is eeuwig.
Genieten van het moment.
Niet later of ooit.

Nu.

Drie maandagen ben ik op cursus geweest.
In mijn eentje naar Badhoevedorp.
Dat is best ver vanaf waar ik woon.
Normaal gesproken, zonder files, een goed uur rijden.

Nu ben ik iemand van het meerijden en houd niet van snelweg rijden.
En met de trein…was het niet eenvoudig om daar te komen.

Dus…
Dan heb je een keuze.
Want die heb je altijd.

Dan kies ik toch voor de auto.
Want ik zit dan liever in mijn eigen ruimte, zonder al die drukte van krioelende mensen om me heen.

En wat was het ook op de snelweg druk!
Vijf banen en dan nog file!
Best knap.

Op de cursus heb je nieuwe mensen.
Ik weet niet waar ik moet zijn en niemand ken je.
Een groot beveiligd terrein.

Oké…
Ik denk niets…
Dat is beter.
Ik handel.

Dit is ook een van de redenen waarom ik liever alleen ga dan met een collega.
Wanneer ik met een andere collega ga, heb ik de neiging om in zijn of haar schaduw te staan.
Want…dat vind ik gewoon makkelijker.
Maar dat haalt mijn eigenwaarde naar beneden.

Dus…
Ik ga alleen.

Dat is voor mij ook gelijk een stukje uitdaging.
Om op mezelf te vertrouwen.

Tijdens het kennismaken praat ik als een waterval.
Ik kan heel stil worden als ik, blijkbaar, onzeker wordt door een zelfverzekerd iemand.

Maar ik kan mezelf elke keer hervatten.

Na zo’n dag ben ik leeg.
Ik heb dan veel gegeven.
Want nieuwe mensen in een nieuwe omgeving kosten energie.
En dan moet je ook nog opletten.
Want je zit in de les.

Ik ben blij dat ik naar huis mag met mijn eigen auto.
In mijn eigen ruimte.
My space.

Hoofdpijn is een van die pijnen die ik echt niet kan hebben.
En deze week zit hij er elke dag.
Als een stekelige donkere duikboot zit hij in mijn hoofd.
En hij heeft een anker uitgegooid naar mijn nek.

~Waarschijnlijk was hij bang dat hij uit mijn hoofd dreef~

Om hoofdpijn kan ik niet heen.
Hij is er…
En is irritant.

Helaas helpt een pijnstiller niet om de ketting van het anker op te lossen.
In de nek zit de bron en knelt mijn functioneren af.
Krampachtige houdingen in combinatie met het warme weer zal het zijn geweest.

Het lastigste eraan is dat ik dan niet veel kan hebben.
En wordt er vaak misselijk van.

Geluiden van buiten worden harder.
Gelach en vragen kan ik niet hebben.

Het past er gewoon niet meer bij.

Die duikboot is te groot en die stekels doen pijn.
En dat anker ligt zwaar om mijn nek.

Maar ja…
De wereld draait natuurlijk gewoon door.

Als de dag eindigt begint er een nieuwe dag.
En ik weet dat de duikboot ook weer weggaat.

Schouders naar beneden is ontspannen.
Het anker hangt dan niet meer om mijn nek.
Zo hoop ik dat hij inderdaad,
snel uit mijn hoofd drijft.

Nou…
De zomer is er.

Wat een prachtig weer.

En Nederland zal Nederland niet zijn, als het niet gelijk extreem is.

~Wat is het warm~

Maar ik klaag zeker niet.
Heerlijk!

Ik moet nog vijf weken werken en dan hebben we vakantie.
Maar dit weer is een cadeautje en het voelt alsof we vakantie hebben, tussen het werken door.

Overal merk je dat een periode gaat eindigen en een nieuwe gaat komen.
Iedereen werkt naar de vakantie toe.

Op school zijn de kinderen alles aan het afsluiten en uitvoeringen worden gespeeld.
Op mijn werk gaan de eerste collega’s al op vakantie en er heerst een fijne sfeer.
In de stad kopen mensen spullen voor de vakantie.
En genieten op de terrassen.

De mensen lijken blijer.

Zelf geniet ik zeker, maar ben nog niet bezig met de vakantie.
Ik doe alles op het laatste moment.
Het is nog niet zover denk ik altijd.

Misschien zijn het de klusjes die ik dan uitstel.
Dat zou goed kunnen.

Ik vind het gewoon fijn om met een razend snelle bezem door alles te gaan.
Zo heb ik iets sneller gedaan.
En ben ik er niet weken mee bezig.

Ik voel wel dat ik toch al wat moet gaan doen…

Want een “deadliner” raakt ook nog wel eens in tijdnood of je doet veel te veel.
En dat geeft stress.

Ik begin maar eens met mijn lijstje.
Die maak ik altijd wel.

Zo kan ik niets vergeten en is het uit mijn hoofd.
En geordend op papier.

Als ik naar de natuur kijk, lijkt het al zomer.
Maar het is nog voorjaar.
Ook al zitten we al laat in de tijd.

Mijn lichaam vindt het ook voorjaar.
Maar dan niet met alle nieuwe energie.

Was dat maar waar.
Het lijkt wel voorjaarsvermoeidheid.

~Alsikweetwatdatistenminste~

Deze week wil ik van alles.
Alleen heb ik de tijd niet.

Werken, afspraken als ik vrij ben, huishouden.
En de tuin vraagt ook zijn aandacht.

Kan een dag niet 48 uur bevatten?

Nee, natuurlijk niet.
Zelfs die zou ik volproppen.

Kijk.
Eigenlijk zeg ik het al.

Het is echt geen voorjaarsvermoeidheid ofzo.
Maar het is omdat ik alles wil.
En doseren is lastig.

Maar vandaag lukte het.

Wat gedaan, rust.
Weer wat doen, rust.

Nu nog het geduld om dat vol te houden.
Maar daar heeft mijn lichaam wat op gevonden.

Want als je veel te veel van jezelf gaat vergen, gaat je lichaam je waarschuwen.
Niet leuk, maar nodig als je niet wil luisteren.

Dus…

Meer lief zijn.
Voor jezelf.

Toegeven.
Aan dat wat is.

Soms…

Heb ik mijn week niet.
Misschien is het in werkelijkheid maar 1 of 2 dagen…
Maar het voelt als een hele lange week.

Alien.

Zo lijkt het dan.

Iedereen zit je stom aan te gapen.
Geen idee waarom.
Zit er iets op mijn gezicht?
Of wat is het dan?

Kijk dan niet zo moeilijk!
En zeg je medemens gedag.
Of glimlach in ieder geval.

Nee… strakke gezichten, die staren…

Ik begrijp ze niet.

Mensen die geen aandacht aan je schenken.
Terwijl jij wel aandacht aan hun schenkt.

Het maakt mij onzeker.

De school en de leraar van mijn dochtertje hebben geen snars verstand van haar.
En ik vind daar wat van :-0

Ik zou al mijn frustraties eruit gooien als we het daarover gaan hebben.

Op mijn werk en daarbuiten heb ik de grootste moeite om te blenden.
Niet dat ik er zin in heb…
Maar alleen zijn, wil ik ook niet.

En mezelf alleen voelen wil ik al helemaal niet.

Misschien weet ik gewoon niet wat ik wil.

Nou ja…

Misschien in bed en onder een deken.
Wachten tot deze periode weer voorbij gaat.
Want dat doen ze,

Ze gaan voorbij.

Wat het is?

Geen idee.
Het lijkt;

Een onzekerheid dip.
En het gevolg is dan een sociale dip.

Hierna voel ik me;

Een alien.

Niemand ziet je en niemand begrijpt je.

Afgelopen week was ik 12,5 jaar getrouwd.
Wow…
Wat een mijlpaal is dat.
Ons eerste jubileum en hopelijk volgen er meer.

We zijn natuurlijk al veel langer bij elkaar.
Maar toch is zo’n dag weer even een moment van tijdsbesef.

Wat gaat tijd snel.

Maar dat wisten we al.

Tijd doet ons;
Verouderen
Pijn verzachten
Herinneren
Beseffen

En stoppen zal het niet.

Zelfs als je er niet meer bent, gaat tijd door.

Tijd lijkt een soort blauwdruk te geven.
Elke herinnering was in een tijd, een periode.
Deze staat vast in jouw lichaam en geest.

Als je naar die foto kijkt herinner je die tijd.

Wonderlijk…
Als je daarover nadenkt.
Alsof je zelf tijdlijnen maakt in je eigen lichaam. Net als tijdringen in een boom.

Bij ons heet dat rimpels denk ik 😉

Voor nu…
Zijn wij 12,5 jaar verder in ons huwelijk.
12,5 jaar ouder,
12,5 jaar wijzer,
12,5 jaar liefdevoller.
Naar elkaar
en naar onszelf.

Dat doet ook tijd.
Je leert.

Het voorjaar heeft in de tuin goed zijn werk goed gedaan.
Het groeit en het groeit.
Alsof het een wedstrijd is wie het snelst groot is.
Zo hard doen ze hun best.

Planten kunnen niet lopen.
Maar ze hebben daar wel wat op bedacht.
Ze zaaien zich razend snel uit of kruipen over de grond.
Slingeren door een boom of komen uit het niets midden in een struik.

Op zoek naar nieuwe ruimte of naar elkaar.

Wie zal het zeggen?
Ik heb geen idee.
Maar het zag er woelig uit.
Als een oerwoud.

In gedachten loop ik met mijn kapmes door de tuin.
Eigenlijk is het de snoeischaar, maar het voelt hetzelfde.

Ik waan me door het groen, en het ongedierte.

De kliko zit vol.
En ik ben weer in de realiteit.
Mijn oerwoud is weg.
Maar mijn tuin is weer terug.

Goh…

Dat ging eigenlijk best wel lekker.
En ik zou nog veel meer willen doen.

Ik denk dat het gewoon fijn voelt om te woelen in de tuin.
Ontdekken hoe mooi een plant weer is gegroeid of hem terugbrengen naar zijn plek…

~waar ik hem wil~

Planten zeuren niet en geven niet op.
Ze beginnen gewoon weer opnieuw.

Gelukkig maar.
Anders zou altijd alles hetzelfde zijn.
Imperfectie is mooier.
Het triggert mij om creatief te zijn.

Of het er gewoon maar te laten zijn.

Herinneringen.
Herinneringen als draden die je niet ziet.
Draden van een web.
Gesponnen om het verleden te vertroebelen.
Maar door 1 aanraking alles alert maakt en je alles weer duidelijk ziet.

Mijn oma is overleden.
Ze was er klaar voor.
Al jaren, maar nu was het haar tijd.

Zij was de laatste schakel naar een verleden die ik ver
achter mijn spinnenweb had verstopt.
Alle herinneringen van die tijd waren achter een wit web niet goed meer zichtbaar.
Aanwezig, maar op een verre achtergrond.

Tot op de crematie.

De gezichten van de meeste, waren gezichten uit het verre verleden.
Elk gezicht had een herinnering en een verhaal.
Niet altijd leuke en de herinneringen waren als vergeelde foto’s, maar dan in je hoofd.

Een tijdsgevoel van een ander leven, maar toch uit dit leven.
Ik werd er misselijk van.

De overspoeling van deze herinneringen maakte mijn hoofd vol.

Nu een dag later is het nog merkbaar.
Het heeft behoorlijk wat teweeg gebracht.

De geesten uit het verleden leken te herrijzen.
En ze dachten dat ze sterk waren.

Maar die tijd is geweest.

En ligt ver in het verleden.

We zijn in Duitsland en Ik sta op een berg.
Overal zie ik bergen en bossen met diepe dalen.
Ik kan van me af kijken en ik voel me ontzettend klein.

Ik ben nietig.
Het ego glijdt van mij af.

Dit voelt letterlijk als een bevrijding.
Alsof het ego je gevangen houdt.

Ik voel mij…
Een klein visje in die grote oceaan.
Of een kleine mier over die grote aarde.
Ik ben een klein onderdeel van alles en de wereld is groot.

Het maakt mij stil en helder.

Het waren maar een paar dagen, maar wat was het heerlijk.
In de auto op de terugweg kijk ik naar de wolken.
Verzonken in gedachten praat ik in mijn hoofd.

Ik realiseer me hoe dat gaat.
~achteraf~

De hele dag kan ik gesprekken voeren zonder dat ik er zichtbaar moe van wordt (of dat iemand mij hoort).
Het lijkt aan de buitenkant als dromen, maar van binnen ben ik druk in de weer.
Ik ben dan stil en dat wordt door anderen opgemerkt.
Jij bent altijd zo rustig zeggen ze dan.

Ja dat komt omdat ik van binnen druk aan het communiceren ben of alle indrukken aan het opnemen ben.
Weet je wel hoeveel dat is?
Waarschijnlijk niet denk ik dan.

Ook mijn belevingswereld neemt me mee.

Hij neemt mij mee in diepe ravijnen of naar de hoogste berg.
Hoog op die berg dichtbij de wolken. Ik zou erop springen of erdoor zwemmen.
Stukjes wolk wegblazen als schuim in mijn hand.
Ik zou neer dwarrelen naar die hoogste berg en kijken over het dal.

Ja mijn hoofd is ontzettend ruim, er kan een hoop in.

Ik denk weer terug aan die echte berg en kijk in het dal.
Ik ben nietig.
Het draait niet om jou.