Wie ik ben weet ik dondersgoed. Maar dat is zeker niet altijd geweest. Het verleden was niet altijd makkelijk en mezelf kwijtraken behoorde daar ook bij.

In maskers opzetten was ik goed. Het hielp mij om verder te komen in deze wereld die een “tikkeltje” harder was dan ik zelf.

Tot het moment dat het niet meer ging.

Dit gebeurde na de geboorte van ons eerste kind. Een postnatale depressie had een hardnekkige donderwolk gecreëerd. Niks geen roze wolk. Een huilbaby die niets liever wilde dan bij mama zijn. Slapen was er nauwelijks bij. Het was zwaar. Het huilen klonk hard in mijn oren. Mijn lichaam deed er pijn van. Uitputting, angst, liefde, kwetsbaarheid, schaamte, doorgaan en doorgaan. Het at mij stukje bij beetje op. Dit liet ik aan niemand zien. Alleen mijn man wist hoe ik mij werkelijk voelde.

Door niets te delen voelde ik mij alleen. De wereld draaide maar door en elke keer moest ik naar mijn eigen realiteit. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel lag hoog in alle rollen die ik had. Perfectie was in alle rollen vertegenwoordigd. Maar mijn gevoelswereld lag op zijn kop en overhoop.

Het heeft gezorgd voor een infarct in mijn doen en laten zoals ik het altijd gewend was.

En toch ben dankbaar dat het gebeurde.

Een kind krijgen zette mijn wereld op zijn kop. Maar door de depressie, en jaren lang over mijn grenzen heen gaan, lukte het niet meer. Ik had de kracht niet meer om een masker op te zetten en door te gaan. Sterker nog… ik herkende diegene die onder het masker zat niet meer. Ik was mezelf kwijtgeraakt.

Vastlopen brengt je tot stilstand en heeft mij aangezet tot inkeer. Waarom mij dit overkwam was voor mij de belangrijkste vraag. Het opende een reis in mij. Het werd een ontdekkingsreis met tal van schatten die ik koester. Zelfs de minder fijne. Het is allemaal levenservaring waardoor je het leven nog beter kan voelen en begrijpen. Ervaringen waarmee je anderen ook kunt helpen. Omdat jij het begrijpt.

Even koffie halen zeg ik nog tegen mijn collega en normaal gesproken ben ik snel weer terug. Maar dit keer stelde ik mezelf open voor een ontmoeting.

Omdat er altijd veel “binnenkomt” sluit ik mezelf vaak af zodra ik ergens loop waar veel mensen zijn. Het brengt mij van locatie naar een doel en weer terug. Zonder mijn energie te laten lekken of teveel op te pikken van anderen. Dit keer was het de bedoeling om iemand te ontmoeten.

Tijdens het koffie tappen valt mijn oog op een collega die ik nauwelijks ken. Ik merk op dat ze er heel goed uit ziet. Ze straalt. En voordat ik het in de gaten heb, zeg ik dat hardop.

We raken direct in gesprek en ze vertelt honderduit. We gaan gelijk diep over een bagage die van haar af is gevallen en wat ze heeft meegemaakt in haar leven.

Ik luister aandachtig, begrijp en voel haar. Op een gegeven moment zegt ze; “waarom vertel ik je dit eigenlijk”?

Ik moet glimlachen. Ze weet het antwoord al en zegt dat ze aan mij kan zien dat ik hiervoor open sta. Ze vindt het fijn. Het oprecht aanhoren en ontvangen van iemand die het even nodig had. Het is een herkenningsmoment, een connectie.

Soms hoef je je niet af te vragen waarom. Het gebeurt. Het was de bedoeling om die koffie te halen op dat exacte moment.

Het einde van het jaar komt dichterbij. Reflecteer jij altijd aan het einde van het jaar?
Het begin en middenstuk van het jaar is ontzettend snel voorbij gegaan. Sky was the limit en niets hield mij tegen.
In de herfst en wintermaanden ben ik echt naar “binnen” gegaan. Dat was niet bewust en misschien ook wel erg moeilijk als ik eraan terug denk. Er kwamen veel dingen op mijn pad waarvan ik dacht dat ik het al ontgroeid zou zijn. Maar niets was minder waar. Er lag nog een stukje, een reststukje en misschien wel een onderdeel van mezelf waar ik meer vrede mee mag sluiten. Een stukje onzekerheid. Het hoort ook bij de aard van mijn zijn. En dat is oké. Zolang het mij maar niet meesleept in een bagger aan drijfzand. Ik zou me verloren voelen. Gevoelig zijn is niet iets wat je wegstopt of kan negeren. Het is er en altijd. Het is tegelijkertijd ook je kracht. Je krijgt ontzettend veel mee. Je hebt een helikopterview in situaties, voelt haarfijn aan wat een ander werkelijk bedoelt en je borrelt van onvoorwaardelijke liefde. Het zijn vleugels waaronder mensen mogen schuilen, of mogen genieten van je rust. Het is onvoorwaardelijk. Je hoeft er niets voor terug.

Je hoeft er geen moeite voor te doen. Je bent.

Momenteel volg ik een opleiding. Intuïtieve ontwikkeling is daarin heel belangrijk en misschien wel de basis. En omdat altijd alles in beweging is… Stroomt dit ook. Het lijkt op een “lus” waarin je je alles weer tegenkomt. Een herhaling van situaties of gevoelens.

Een soort…innerlijke rotzooi die je nog moet opruimen.

Door mijn gevoeligheid heb ik innerlijke muren gecreëerd. Deze muren hebben een meerwaarde gehad en hadden een functie. Ze hebben mij een veilig gevoel gegeven in een snelle en soms harde wereld. Die muren voelde fijn, beschermde en gaf rust.

Maar om verder in de opleiding te komen, mag ik nu die innerlijke muren gaan afbreken. Wow…dat klonk best spannend. Tijdens een sessie waarin je je innerlijke muren ging bekijken, ontdekte je waarom ze zijn ontstaan. Er gaat namelijk veel onbewust.

Stukje bij beetje ben ik mijn muren aan het afbreken. Dat gaat niet altijd gemakkelijk. Het lijkt namelijk alsof je nog gevoeliger wordt. Soms wil je even niet voelen en gewoon door. Maar door het toch te ervaren en het er wel te laten zijn, hoef je ook niet te vechten. Het is oké. De innerlijke muren worden langzaam afgebroken. Oude situaties en gevoelens worden weer getest. Heb je ze wel verwerkt? Of heb je nog wat huiswerk te doen? Als een gebeurtenis mij raakt, zit er nog iets wat ik mag onderzoeken.

Het zet behoorlijk wat in beweging. In een lus…waarin je vanzelf alles tegenkomt wat je niet hebt opgeruimd.

Je ademhaling gaat op en neer. Door dit proces is leven voor ons mogelijk. Het is van essentieel belang. Het is volop herfst, de natuur trekt zich terug. Je merkt aan jezelf dat je soms iets vermoeider bent dan voorheen. Denk maar eens terug aan de zomer die oneindig leek en “sky the limit” was. Hierin zie je ook een beweging. Van hoge energie, naar lagere energie. Een energiestroom die op een ademhaling lijkt. Het is een beweging.

Dit “ademen” zie je ook terug in het leven. Je kent hoogtepunten, dieptepunten, blije momenten en rustmomenten. Hierdoor groeien we naar wie we zijn. Met al onze lessen. Een verkeerde fysieke ademhaling geeft veel klachten. Je lichaam reageert. En zo lijkt het met het voelen van je lijf en meebewegen van je energie ook.

De herfst voelt voor mij als terugtrekken. Deze periode is belangrijk om in de winter echt in de rustfase te kunnen komen. Na de winter ben ik voldoende in mezelf geweest om vervolgens in de lente en zomer te kunnen groeien, uitdragen en bloeien.

Wanneer ik dit zo beschrijf, lijkt dat heel simpel. Helaas is dat in onze drukke maatschappij niet altijd makkelijk.

Mijn energie is een stuk minder dan voorheen. Ik wil me nog losweken van zaken die ik nog graag zou willen doen. Mijn ego kan een hoop vertellen en zeker wat ik allemaal zou moeten. Het goed aanvoelen van je lichaam is dan erg handig. Al is het wel de kunst om ernaar te luisteren.

Ik neem meer “gas” terug en neem wat vaker tijd voor mezelf. Even niets is dan zo vervullend. Mijn hoofd krijgt hierdoor meer ruimte en mijn lichaam rust. Het voelt als slapen en klaarwakker zijn tegelijk. Ik sta meer in verbinding met mijn eigen ik.

Deze diepere ademhaling van het seizoen brengt mij meer in mezelf. Het is de rust die mij laat reflexteren, bezinnen en sterker maakt.

Vroeger vond ik dat vreselijk. Ouder worden. Op 1 of andere manier was ik daar altijd veel mee bezig en dat begon al op mijn 17e.

Best bijzonder als ik daar aan terug denk. Tijd was meetbaar en mijn leven ging ook ineens snel. Van jong meisje naar ineens volwassen moeten zijn. Dat vond ik best een ding. Misschien was ik daarom altijd bewust van leeftijd.

Leeftijd is slechts een getal en dat is ook zo. Wij benoemen onze leeftijd in jaren en meten zo hoe oud we zijn. Maar voelen wij ons ook allemaal even oud op een bepaalde leeftijd? Ik denk het niet.

Soms betrap ik mezelf, bij het fietsen, dat ik nog wil leunen op mijn stuur. Met je 42 lentes is dat dan toch een beetje raar. Maar ook met het opstaan ben ik niet meer zo flexibel als 10 jaar geleden. Ik wil dat echt even stretchen. Ja…dat zijn “constateer momentjes”.

Maar eigenlijk voel ik mij nu pas op mijn best. Het is een soort groei-cyclus die nu innerlijk tot bloei is gekomen. Bagage heb je aldoor meegenomen en je altijd aangepast. De rollen die je door het leven aanneemt kunnen soms behoorlijk strak aanvoelen. Zeker als je het goed (of lees perfect) wil doen. Ik kan je vertellen… hierin bestaat perfectie niet. Je kan jezelf daarin behoorlijk kwijtraken.

Ouder worden brengt mij eigenlijk tot wasdom. Het bleek een schatkist aan ervaring en een eenheid met mezelf. Het brengt mij tot mezelf. Het leven heeft mij niet verandert. Ik ben geworden wie ik altijd was. Ik draag dit nu ook uit. Ik bloei.

Het was warm de afgelopen paar dagen. Normaal gesproken kan ik heel slecht tegen hitte. Maar toch voelde het nu anders.

Het is namelijk september. Het koelt sneller af en je merkt dat Moeder Aarde zich voorbereidt op de herfst.

Vertraging. Ik kan niet wachten. Elk seizoen heeft zijn charme. Ik ben altijd blij met onze seizoenen. Je ontdekt zoveel in de natuur, wat je ook in je gevoel terug vindt. Ik ga daarin mee en dat voelt als “dobberen” op een luchtbedje.

De zon activeert de meeste mensen. Zo ook mij. Ik kan ontzettend druk zijn met schoonmaken, lijstjes afwerken of wat dan ook. Maar deze week heb ik ontzettend veel gecreëerd.

Ik bedoel dan mijn passie voor het creëren van kunstwerken, schilderijen en kaarsen maken. Het begint bij kijken naar een bepaald voorwerp of een thema. Door te kijken naar iets komt zoveel inspiratie in kleur, vorm, techniek en materiaal. Het stroomt dan en een stroming is moeilijk te stoppen.

Het is soms zoveel, dat de tijd mij inhaalt en mijn gezinsleden wijzen op de tijd. Wat vaak etenstijd is omdat iedereen dan honger krijgt.

Ik ben dan onmisbaar 😉

Hoe dan ook… Iets maken vanuit het hart geeft voldoening. Het is dat gevoel en oog voor detail wat juist zo fijn is. Het is genieten.

Als je blogt, kun je heel mooi zien hoe het eigenlijk met je gaat. Er zit gevoel in, groei, blokkades of noem maar op.

Hoe dan ook… Je ziet een ontwikkeling. Dit kunnen we natuurlijk in het “echte leven” ook zien. Maar op “papier” is dat vaak makkelijker en inzichtelijker.

Energie overbrengen is wat je ook graag wilt. Als je enthousiast bent of diep geraakt. Het is dan ontzettend fijn om te delen.

In een mensenleven maak je behoorlijk wat mee. Je wordt geboren en groeit in verschillende omstandigheden en invloeden op. In je kern ben je “je eigen ik” en door wat je meemaakt kan het je vormen. Het kan je van stuk brengen of je vasthouden en meeslepen in een deken die op jouw ware “ik” komt te liggen.

Je kunt jezelf niet zo goed meer zien en anderen jou soms ook niet.

Het kan comfortabel lijken, zo lekker onder een dekentje. Veilig en warm. Maar ook beknellend of benauwend. Die deken, die laag, kan er ook af. Maar wil je dit? En wat ligt er nog meer onder?

Het zijn vragen die je eindeloos kan uitpluizen of kan ontleden “Wat als?”. Je kunt een leven lang zoeken naar iets wat onvindbaar is.

Weet je eigenlijk wel wat je zoekt? Of stel je je actie uit?

Ik ben erachter gekomen dat ik dondersgoed weet wat ik wil en precies weet hoe ik het wil. Het enigste wat ontbrak was het doen.

Die “schop onder mijn reet” heb ik soms nodig. Het is mijn gevoeligheid, mijn onzekerheid, mijn perfectie en mijn blokkerende overtuiging “ik kan het niet”. Dat kostte tijd en veel energie.

Ik ben er klaar mee!

Ik gooi die deken van me af en laat mezelf zien.

Ik kan het wel!

Afgelopen zaterdag ben ik aan een nieuwe opleiding begonnen. Ik ben vrij nieuwsgierig naar alles wat het leven kan bieden en zelfontwikkeling is allesomvattend. In alles wat je leert, laat je jezelf toe om te groeien. Dichterbij te komen of te blijven bij je unieke zelf. Het is ontwikkeling en innerlijke groei.

Maar hiervoor moet je vaak een stukje reizen. En onbekende wegen op de snelweg, vind ik niet fijn. Eigenlijk doodeng.

Omdat het een angst is, laat ik het niet groeien. Door angst te vermijden, geeft ik het voeding om verder te kunnen groeien. Ik laat het niet toe. Maar weg is het niet. Latent aanwezig noem ik het. Het sluimert, het slaapt. Af en toe wordt dat monster wakker en sus ik het weer in slaap. Totdat de dag komt dat hij vredig blijft slapen en alleen maar droomt.

Op de snelweg gaat alles snel. De vele auto’s, wegaanwijzingen, knooppunten, mensen die haast hebben of juist niet. Er gebeurt gewoon een hoop en je merkt alles op. Je moet alert zijn en snel schakelen. Weet je de weg niet, moet je vertrouwen op je navigatie.

Nou…

Ik krijg dan de kriebels.

Toch doe ik het. Als ik ben aangekomen, heb ik hoofdpijn. De lesdag is ontzettend interessant. Heel intensief omdat alle mensen nieuw zijn en we gaan gelijk de diepte in. Mediteren doen we een aantal keer over de gehele dag. Dat is iets wat ik altijd wel zou willen, maar mezelf nooit gun. De meditaties gaan terug naar je bron en stevig op deze aarde te staan. Ballast van je afwerpen en nieuwe energie te ontvangen. Je voelt ontzettend veel. De dag vliegt snel voorbij en het is tijd om naar huis te gaan.

Mijn hoofdpijn wordt erger en ben misselijk. Ik denk aan de autoreis en aan het verkeer. Zal het drukker zijn dan vanochtend? Dat kan niet anders.

Gespannen rij ik naar huis en alles verloopt vlekkeloos. Ik denk er niet aan hoe misselijk ik eigenlijk ben. Happy thoughts…

Thuis aangekomen wil iedereen mij begroeten. Ik duik gelijk in de wc en spuug de gehele dag eruit. Ik ga vroeg naar bed. Mijn lampje is uit.

Op deze dag had ik hard aan mezelf gewerkt. Bij je kern komen kan best eng zijn. In het onbekende heb ik geen controle. Ik weet niet wat er gaat komen. Dat maakt mij onrustig en angstig. Stevig staan is dan onwennig en doet een hoop. Het is oké. Ik leer, ontwikkel en groei. Er is veel losgemaakt en door te spugen voelt dat letterlijk en figuurlijk als een bevrijding. Ik heb een stukje losgelaten.

De volgende dag voel ik me sterk en rustig in mijn lijf. Ik geniet van mijn stukje groei en hoe dat voelt. Ik geniet van onze laatste vakantiedag en kijk vol moed naar onze eerste werkweek.

We zijn weer thuis van vakantie. Los geweest van alles wat normaal was. Geen besef van de dagen van de week, en tijd was relatief.

Ik hou ontzettend veel van structuur. Het geeft mij een gevoel van controle. Dat alles lukt. Maar dat kan ook erg moeilijk zijn. Wat heb je nu werkelijk onder controle? Meestal niets. Het voelt soms alsof je water in je handen moet vasthouden. Het sijpelt er toch doorheen. Hoe je het ook probeert.

Die structuur is op vakantie totaal weg. Ik vond het heerlijk! Het hebben van geen verplichtingen in een totaal nieuwe omgeving was het fijnste. Het helpt mij om uit mijn structuur te gaan. Het is een soort korset die gedurende het jaar steeds strakker aangetrokken wordt.

Door… Mijzelf.

En dat wil ik heel graag veranderen. Goede voornemens heb ik altijd, niet alleen in januari. Een vakantieperiode geeft mij wel veel tijd voor bezinning. Afstand, rust en ruimte. Zo ontstaan de meest mooiste ideeën. Niet alleen om te creëren (ik maak graag kunst), maar ook ideeën over hoe ik eigenlijk graag mijn leven wil leiden. En waar sta ik nu.

Alles “stroomt” weer. Ik heb meer contact met mezelf waardoor ideeën ineens zo verhelderend of simpel zijn.

In deze laatste vakantieweek slurp ik de rust in. Ik laat me vullen met onvoorwaardelijke liefde, en sta in contact met het zijn.

Wat is voelen dan fijn.